Πάλι τα ίχνη από μία λεηλασία
εξατμίστηκαν σ'ένα παραθαλάσσιο παρανάλωμα
βγήκαν δύο σκιές από δύο σώματα
βουτηγμένα σε αρένα χρωμάτων
και το μωβ προπορευόταν σε αναπηρική απόσταση
Πάλι, στα ίδια φανάρια κοιτούσα την μικρή κυρία
με τα μεγάλα μάτια, να σέρνει διστακτικά τα χέρια της
και σαν ακουμπούσα τα δικά μου, από απόσταση,
σπαρακτικά το εγώ μου υπενθύμιζε
πως τόσο πολλή και ασήκωτη αξιοπρέπεια
χαραμίζεται σε χαμένες υπάρξεις
που πριν χαθούν μεσουρανούσαν
σε τυχαίες συνυπάρξεις του απροσδόκητου
Και πάλι, είτε ενάλια, είτε στην άσφαλτο
που καίει το μυαλό και το συναίσθημα
και πάλι, σ'εκείνο το όνειρο που δεν κάηκε ολοσχερώς
και αναγεννήθηκε προσποιούμενο το πεθαμένο
από τις πολεμοχαρείς τύψεις που το φύτρωναν
σκίρτησε λίγη αισιοδοξία να γυρίσει πίσω
στον φιλόξενο δρόμο της αθώας ύπαρξης
όταν το μόνο που προμήνυε το πονηρό
ήταν, και πάλι, ο δρόμος της επιβίωσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου