Πορεία

Του Δημήτρη Πεταλά (By Dimitris Petalas)

Πορεύεσαι στη ζωή
όπως ο μίσχος 
στο δρόμο του 
να γίνει λουλούδι 
Ανθίζεις
μαθαίνεις να αγαπάς 
και περιμένεις στωικά 
να χαρίσεις τη γύρη σου 

Κι αν στην πορεία της ζωής σου 
χέρι βρεθεί και μάταια σε κόψει 
να ελπίζεις πως κάπου 
ανάμεσα σε δυο σελίδες 
θα αποξηρανθείς 
ρουφώντας τουλάχιστον 
τη γνώση 
και δίνοντας στο χαρτί 
αιώνια 
τη μυρωδιά σου.

Περσεφόνη

Πέρυσι σκότωσα έναν πιγκουίνο
αλλά δεν έβγαζε αίμα
ήταν ψυχρός
Φέτος έφτασε η ώρα της Περσεφόνης
επαγγελματίας,
σαν όνομα, σαν ιστορία
ωσάν φόνισσα, σε αναφώνησα
την ώρα που σε είχα ανάγκη
στη δευτερολεπτική φρίκη
του προαγώνιου αισθήματος
του θανάτου
να σε σκοτώσω με την ιστορία σου
ή να σε λυτρώσω
για να μην γραφτεί άλλη
στα κομμάτια που επιπλέω
από το αίμα σου
έμαθα, σε αυτό
και απ'αυτό
αιμασταγής κατ'όνομα
βαμπίρ χωρίς πυρ
σκύλος που δεν δαγκώνει
αλλά χωρίς Περσεφόνη
φονιάς, χωρίς τον θύτη του
θάνατος, χωρίς κέρδος

Εδώ αγάπη, εκεί αγάπη

Μου έμαθες να τέμνω το δύο

όταν τα ζάρια έφερναν το μηδέν

να κάνω οικονομία, στην τύχη

και στην ατυχή ζαριά

να τζογάρω, κάθε μέρα, και ώρα

και δευτερόλεπτο μπορεί

στην τέχνη του δολοπλόκου

διχοτόμου έρωτα, και διχοτομημένου

εκεί η αγάπη, εδώ η αγάπη

που είναι η αγάπη

στον έρωτα πόνταρα

κάθε πόντο ζωής

μα στην τελευταία ζαριά ήρθ'η αγάπη

και δεν ξέρω πως να εξαπατήσω το ζάρι

να ξαναρθεί, σε τύχη μη δωροδοκημένη

Επικήρυξη κηδείας

Δοκίμαζα τους όρους
και τα σύνορα
με τα ματάκια, με πλατειά τσίνορα
στους φόβους, και στη χίμαιρα
ένα διότι πέρασε σύριζα
Πως να εξηγήσεις το γρίφο
που ζει την αβεβαιότητά σου
και αν ήξερες,
γιατί να μη προσποιηθείς
την ατυχή άγνοιά σου
και αν δεν ήξερες
τις συνέπειες που τόσο φοβάσαι
γιατί να μην κρυφοκοιτάξεις
στο λυσσάριο που τόσο λυπάσαι
περιθανάτιο, για όσους ανταγωνίζονται
την ληξιαρχική πράξη θανάτου
και όταν τα ζόμπυ απαγγέλλουν περί θανάτου
οι αντιδράσεις εχθρών και φίλων
σε κόλλα σονάτου
με ένα ρε μη προσποιείσαι αγάπη
στην επίσημη ζωή, είναι τα λάθη
ανεπίσημα, σε επικήρυξη κηδείας
τα μάτια μου είδαν πολλά
να φοβάμαι το θάνατο, επιγείως

Λολίτα

Λολίτα,
εσύ μικρή θλίψη
εσύ παρεξηγημένη λέξη
ήρθες πάλι από τα παλιά
να αραχνιάσεις την πεμπτουσία μου
σ'ένα σταυρόλεξο μεταξύ των τύψεων
ένα μικρό λάθος
να μου θυμίζεις
πάντα την κατάλληλη στιγμή
ότι σφάλλω
και η απόσταση, εάλω
και η αφοσίωση
και η εφήμερη έξη
εσύ, πάντα εσύ
να μονοπωλείς τα γράμματα
τη σκέψη, τον χρόνο
και την ταύτιση
ναι αυτήν, μεταξύ των πεζών γραμμάτων
τόσο γλυκειά, και παρεξηγημένη
στην χαρμολύπη του έρωτά σου
να ξεμυαλίζεις τον στυγνό μέντορά σου
πίσω από τις λέξεις κυβερνά η σκιά σου
ό,τι απέμεινε για τον μαστρωπό της καρδιάς σου