Ανέραστη αράχνη

Ανέραστη αράχνη της ζωής τα δίχτυα
σταυρώθηκαν ξανά στης μοναξιάς τη νύχτα
και λυσσασμένα η φωνή της ως ηχός του γαλαξία
και ο απόηχος ενός έρωτα σε πλήρη απραξία
δεν έγινες, δεν φτιάχτηκες ιστούς να πλέκεις
τη μοίρα δεν ξέχασες πως είναι να λυτρώνεις
άνευ όρων αναστολή δεν παίρνεις
κι ας έμαθες τον κόμπο να δένεις
με μια θηλιά τα όνειρα δεν παγιδεύεις
κι ας είσαι ταγμένη -εσύ αράχνη- τα δάκρυα σου να στερεύεις