Χωρίς Όνομα

 

Χωρίς όνομα 

 

 

Αγάπη μου,

Το προπατορικό αμάρτημα

έμεινε στην ιστορία

από θεία έμπνευση

Εσύ, δεν γεννήθηκες

για επίγεια λάθη

Λίγα χώματα

ήταν έμπλεα υδρατμών

μίας ζωής αχνισμένης

από πάθη

Ο ασκός του θυμού σου

χάθηκε στο μνήμα της μνήμης σου

Από μία ανάμνηση,

φυλακισμένη επισκέπτρια της λήθης

δέξου λίγα κυκλάμινα

και ανταπόδωσε με άσπρες τουλίπες

Κραχ στο μπαλόνι (Αερόστατος πόνος)

 

 

Αποφάσισα να σου γράψω

να κάνω κομμάτια τις λέξεις

και να φτάσω στην επανασύνθεση

Θυμάμαι όταν μου'πες

ότι η μέλισσα εξαφανίστηκε

αλλά το φτερούγισμά της

ανατίναξε ένα κραχ στην καρδιά μου

Αναρωτήθηκα εάν η ανάμνηση

ήταν απόρροια της λήθης

ή της επανάληψής της

Κουρδιστό σαν ήμουν 

άθυρμα της τύχης

αφοσιώθηκα στα μπαλόνια

που έσταζαν τον αέρα της απελευθέρωσης

Ήμουν μετέωρος, ένα παιχνίδι της τύχης

δοσμένο από τα παιδικά σου μάτια

γαντζωμένο στην ελπίδα του επουράνιου

Αερόστατος ο πόνος, σε στατική επανάληψη 

Αν το γράμμα αυτό φτάσει σ'εσένα

άφησε μου ένα ίχνος έκρηξης

Απαγχονισμός ελλείψει φωτός και αχτίδας

 

 

Η αχαριστία, μάτια μου

τυφλώθηκε από το μίσος

να γίνει εκδίκηση

Η ανάμνηση, ανταγωνίστρια,

έκλεβε από τον χρόνο

να μείνει λίγα δευτερόλεπτα μαζί σου

Πόσο ακόμα η κατανάλωση

αυτών των ψυχοαπωθητικών τύψεων

θα σου στερεί το δικαίωμα

να διαγράψεις κάθε λέξη μνήμης;            

δεν ήταν αιώνια η ύπαρξή σου

απλά κοιτούσα την φωτογραφία στο δωμάτιο

χρόνια τώρα, προστατευμένη από την υγρασία

και γω ατάραχος στην πλημμύρα των παραπόνων

συμβουλευόμουν που και που κάποια σημειώματα

σκονάκια από μία πετυχημένη, λέγανε, αγάπη

δεν τήρησα ποτέ τα προσχήματα, μηδέ τους κανόνες

σ'εκείνο το κελί, που σε είχα φυλακίσει

μπροστά στην εικόνα σου

παρακλητική η όψη μου, χωρίς ίχνος ρυτίδας

αναμενόμενος ο εμπρησμός κάθε ελπίδας

σαν η αιτία θανάτου να ήταν απαγχονισμός

ελλείψει φωτός και αχτίδας 

 

Ταξιδεύοντας στα συννεφότσουφλα

Να κλαις, για να βυθίζονται τα δάκρυα
στην μέσα βαρκούλα της εγκατάλειψής τους
να κινδυνεύουν από πλημμύρα
στον ατάραχο πόνο της ανάληψής τους
βούρκωσαν και οι αναμνήσεις
από την υγρασία της ξελογιάστρας ιστορίας
που τις ξεθώριασε με νέες κατηγορίες
ότι το παρελθόν επισκίασε το μέλλον της επιβίωσής τους
Να, κι ο Θεός, ο θεός, κεφαλαίος ή μικρός
αμελητέα η αποτύπωσή του, καλύτερα υπό αμφισβήτηση
να ζηλεύει που πιστεύουμε στα ημίθεα θαύματα,
άγγιξε μία ακτίνα, να περισώσει λίγο φως
από το σκοτάδι της μετέωρης ψυχής σου
μα το σκότος προσεταιρίστηκε την αγνότητα
στην σκιά των ματιών σου χαράσσοντας την θεότητα
της τελευταίας εικόνας, πριν το τελευταίο αντίο
Αυτό που απέμεινε μία αυτόνομη βαρκούλα
ταξιδεύοντας στα συννεφότσουφλα
γιατί αυτός ο ουρανός είχε διαρραγεί
μετά από τόσο κλάμμα οδύνης

Το εγώ σε διπλή παγίδευση

Σεβαστό μου εγώ
προσελήφθης από τη μνήμη
ανταρσία να κάνεις στην αμνησία μου
ήθελα να ξεχάσω, πριν σε χάσω
εκείνα τα αντίπαλα δευτερόλεπτα
πόσες τύψεις γυρεύαν αντίδωρο
πόσα γιατί σιωπήσαν από δωροδοκία
γιατί εμένα επέλεξες
να σκοτωθώ ή να σκοτώσω με βία
Δεν σου ανήκα, δεν σε ικέτευσα
δεν επωφελήθηκα της πρώτης σειράς σου
εξαφανίστηκα στη δύναμη της πυράς σου
Εσύ σκότωσες, εγώ -και γω θύμα δικό σου-
κάθε ανάμνηση της αθώας μου ύπαρξης
σε έδαφος ανύπαρκτης ελπίδας
και τώρα καραδοκείς, αιτία θανάτου να δώσεις
σε ένα τέλος που εγώ δεν επέλεξα
και πριν απ'αυτό αν διανοείσαι,
δώσε υπόσταση για μια φορά στη φύση σου
και ίσως υπάρξω για μένα 

Η τυφλή εκδίκηση

Σα να γλίστρησε η ανάμνηση
ανάπηρη πήρε φόρα απ'την πτώση
καταπονήθηκε από την αναμονή
μιας αναποφάσιστης ώρας
ήταν η ώρα της να θυμηθεί τον προορισμό της
φασισμός της ανυποχώρητης έλξης
από την ώρα που μαγνητίστηκε στη σκέψη σου
μπουσούλισε, χειραφετημένη σαν ήταν
στον μονόδρομο της στιγμιαίας υποκρισίας
που συθέμελα συγκλόνισε την αναπάντεχη
απολυτότητα
από λεπτότητα συγχώρησε την αιώνια λιτότητα
που τόσο γενναιόδωρα σερνόταν επί χρόνια
σε μια ψυχρή φωτογραφία
που τώρα κατανόησα ότι τα βελάκια
δεν έβγαζαν τα μάτια σου
πάνω στη ματαιότητα ενός τότε
που τώρα τυφλώθηκε

Ενός λεπτού σιγή

Ελκυστική η ανάμνηση
ενός φιλιού που δεν δόθηκε
σ'ένα ραντεβού που ματαιώθηκε
από φθόνο
ανησυχητική και η υπενθύμιση
ενός αύριο που καμώθηκε
ότι στο παρελθόν βράζω μόνος
κοχλάζει η στιγμή, σαν έτοιμη από καιρό
σαν θαρραλέα
ετοιμόγεννη και η προσμονή
μη με νικήσεις,
ανυπόφορη υπομονή,
σήμερα ζω για το τώρα
και αν πίστεψες ότι τα δευτερόλεπτα
εξυπηρετούν την ώρα, για να υπάρχει
αυτή η ενός λεπτού σιγή
ποιον έρωτα πενθεί,
με τιμές ανεξήγητου πόνου;