Η αχαριστία, μάτια μου
τυφλώθηκε από το μίσος
να γίνει εκδίκηση
Η ανάμνηση, ανταγωνίστρια,
έκλεβε από τον χρόνο
να μείνει λίγα δευτερόλεπτα μαζί σου
Πόσο ακόμα η κατανάλωση
αυτών των ψυχοαπωθητικών τύψεων
θα σου στερεί το δικαίωμα
να διαγράψεις κάθε λέξη μνήμης;
δεν ήταν αιώνια η ύπαρξή σου
απλά κοιτούσα την φωτογραφία στο δωμάτιο
χρόνια τώρα, προστατευμένη από την υγρασία
και γω ατάραχος στην πλημμύρα των παραπόνων
συμβουλευόμουν που και που κάποια σημειώματα
σκονάκια από μία πετυχημένη, λέγανε, αγάπη
δεν τήρησα ποτέ τα προσχήματα, μηδέ τους κανόνες
σ'εκείνο το κελί, που σε είχα φυλακίσει
μπροστά στην εικόνα σου
παρακλητική η όψη μου, χωρίς ίχνος ρυτίδας
αναμενόμενος ο εμπρησμός κάθε ελπίδας
σαν η αιτία θανάτου να ήταν απαγχονισμός
ελλείψει φωτός και αχτίδας
