Διαπερνούν, περαστικές όπως ήταν
με περισσότερο θράσος
να σβήσουν το λάθος
σαν βάνδαλοι, σαν εχθροί
διαποτίζουν ένα άνυδρο κορμί
αυτές οι σταγόνες, να μπλέκουν με τη βροχή
να ξεχωρίσουν σε αδιαπέραστη διαφυγή
να ενωθούν με τα δύο χείλη
να γιάνουν την ουλή
να σου θυμίσουν ότι υπάρχει και άλλη ζωή
πριν φυτρώσει το μετά από την κατακραυγή
γιατί όσο τρέχουν θα συναντηθούν με την απελπισία
να αναγεννήσουν την θεάρεστη την ευτυχία
το παρελθόν της αγάπης θα ανακαλύψουν
όταν τότε ήμασταν μικροί
και κρυβόμασταν σε ψιχάλες του μέλλοντος
και Θεού θέλοντος, οι σταγόνες θα ξαναρθούν
κράτα αυτή τη στιγμή, στο δρόμο, που συναντηθήκαμε
άσε την κίνηση της βροχής να σμιλέψει τον πόνο που ζήσαμε
και αν ανατριχιάσεις θα'ναι γιατί τον χρόνο τον ήπιαμε
τρέχει και πάλι να γλιτώσει την τόση ανυδρία
σε χρόνια, απέραντα, με τόση δυστυχία
κράτα αυτή τη στιγμή, να θυμάσαι ότι έβρεχε
μήπως ξεχάσεις τον πόνο που μέσα σου έτρεχε
και η κίνηση της βροχής θα επιστρέψει τη στιγμή
που θα το έχεις ξανά ανάγκη
χωρίς να το ζητήσεις, μόνο όταν είναι να βρέξει ξανά
μόνο όταν δεν θα έχεις άλλες σταγόνες εσύ
