Άνθρωπος δίκαιος είναι όχι εκείνος που δεν αδικεί, αλλά εκείνος που ενώ μπορεί να αδικήσει δεν θέλει να αδικήσει.
Κάποιες φορές αδικούμε εν γνώσει μας, κάποιες φορές εν αγνοία μας, κάποιες φορές αδικούμε την ίδια την αδικία.
Ως δικαστές, είτε εκ θέσεως, είτε εκ φύσεως, πρέπει να εξυψώνουμε την αλήθεια, το δίκαιο, την αποκατάσταση, το ιδεώδες, χωρίς καμία σκοπιμότητα, χωρίς καμία υστεροβουλία.
Η διαφθορά δεν αποτυπώνεται μόνο στη δωροδοκία, αλλά και στη δωροληψία πολλών, απροσδιόριστων, ευεργετημάτων.
Άλλοι δικαστές εκμαυλίζονται από το χρήμα, άλλοι από την αποφυγή χρέωσης υποθέσεων, άλλοι από την εξουσιομανία.
Και παντού: το τρίπτυχο "σεξ, χρήμα, εξουσία", είτε κυριολεκτικά, είτε μεταφορικά.
Οι αποδέκτες του δικαίου, όπως αποτυπώνεται, οφείλουν να είναι εξίσου δίκαιοι στην αποδοχή του, και στην κριτική του.
Κανείς δεν πρέπει να αποφαίνεται, χωρίς να έχει πλήρη εικόνα των πραγμάτων.
Γιατί ο αδικήσας πρώτος την αδικία θα υποστεί.
Έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε ότι υπάρχουν Δικαστές, Έντιμοι (με το Ε κεφαλαίο), Επαρκείς (με το Ε κεφαλαίο), Ευσυνείδητοι (με το Ε κεφαλαίο), Ειλικρινείς (με το Ε κεφαλαίο), Ενορατικοί (με το Ε κεφαλαίο).
Έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε ότι κάπου εκεί στο Χάος της Ευελπίδων (κυριολεκτικά και μεταφορικά) υπηρετούν ετοιμοπόλεμοι στρατιώτες του Ήθους, και όχι της Ηθοπλασίας. Μη εμπαθείς πολεμιστές της Θέμιδος, με πάθη, συναισθήματα, αγάπη, μίσος, απογοήτευση, αλλά πάνω απ'όλα αλεξικέραυνο στην εμπάθεια.
Κι εάν κάποτε εκεί συναντηθούμε, ας δώσουμε μάχη μαζί κατά της Διαφθοράς, ανυπόκριτα όμως, γενναία.
Γιατί ίσως η Δικαιοσύνη δεν θα είχε ανάγκη από Δικηγόρους, εάν όλοι οι Δικαστές της ήταν Πλατωνικοί.
Γιατί ίσως οι Δικηγόροι δεν θα είχαν ανάγκη από γενναίους Δικαστές, εάν στους διαδρόμους της αδικίας είχαν συναντήσει πραγματική Δικαιοσύνη.
Και ο μικρός Άνταμ έχει ανάγκη να πιστέψει και να τον πιστέψουν.
