Σε σένα, ξεχασμένε δαίμονα,
που κοίταζα ατέρμονα,
σε σένα εναπόθεσα μία σταγόνα ελπίδας
στο επισκεπτήριο, άφηνες μία εικόνα
περιτυλιγμένη από λειψή απουσία
και μου ρουφούσες κάθε ανάμνηση
περιμένοντας λίγη γενναιοδωρία
στην επόμενη συνάντηση,
χωρίς φύλακες, να κρατήσουν τα περιθώριά μου
ξεθώριασε το δώρο της εικόνας σου
από την υπερθετική φιλανθρωπία
του εμπαιγμού της ύπαρξής μου
πολεμήθηκαν οι σκέψεις, αφού κατέρρευσαν
από την πολιορκία της επανάληψής τους
και συ, πάλι εκεί, να δίνεις δώρα στα επισκεπτήρια
το τελευταίο γράμμα είχε αποδέκτη μία αντιδραστική κρατούμενη
την επιθυμία για εκδίκηση στα στρατευμένα όνειρά σου
αφού έβγαλε τις χειροπέδες, προσποιούμενη την ελεύθερη,
υποταγμένη σαν ήταν από τόση αιχμαλωσία,
κοίταξε τα κομμάτια της εικόνας,
που έσκιζε μηχανικά και τόσο εθισμένα,
μετά την απομόνωση των επισκέψεων,
και στον βυθό των τέρψεων,
φυλάκισε εσένα με χρώμα το αίμα
και σαν οι πληγές γίναν εικόνες
φυλάκισαν τα μάτια του, να μην πιστεύει σε ιούδες ελπίδες
