Πανσέληνος (σε συρρίκνωση)

 

Η πανσέληνος είχε δόντια.

Δάγκωσε τον ήλιο

από έρωτα

με τ'άστρα παρανυφάκια

σ'ένα φεγγάρι που επιστρέφει.

Αυτό που αγάπησες σήμερα είναι όλο δικό σου.

 

 

Η δική μας πανσέληνος

Και δυο του κλέφτη
του χρόνιου δαίμονα
σαν τα φεγγάρια
κοιτούσαν ατέρμονα
αντικρυστά να ανταγωνίζονται
ποια ματιά διαπερνά το είναι
και σαν στάχτη σχηματίζει το μελλούμενο
ποιο ύφος θυμίζει το ίσως
του τελευταίου έρωτα
ποιο ίχνος δεν σβήνει
τα σημάδια του νέρωνα
και με τέτοια έξαψη
σαν ένα απ'αυτά
σε φεγγάρι προήχθη
από παράλειψη το άλλο μισό
να συγκολλήσει
τέτοια που δεν την λες ασυνείδητη
έτσι υπό καχεκτικό ουρανό
για ν'αναδύεται το φως του
έλαμψε διά της απουσίας του
το δικό σου φεγγάρι
που πρωταγωνιστούσε
στη διπλανή παράσταση
ένα έργο χωρίς θεατές
η πανσέληνος που ξεχάσαμε
και η ψυχή μας χωρίς ενοχές
για έναν έρωτα που το βράδυ τον χάσαμε

Φεγγάρι, Εσύ

Στη θέση σου
το φεγγάρι
σκοτεινό
και αιμοβόρο

στη θέση μου
να το αγναντεύω
θλιβερό
μα ελπιδοφόρο

στη θέση τους τα κομμάτια
δυο μικρά μάτια
να κοιτάνε
στον ουρανό

εκτός του πεδίου δράσης
τυφλά από έρωτα
τυφλωμένα
από εκδίκηση

να κοιτάνε συνέχεια το φεγγάρι
να βουτάνε στο αίμα
να κολυμπάνε χωρίς αίσθηση
από τη θέση τους, στατικά

να γίνουν φεγγάρι
ή να φαντάζονται
να γίνουν εσύ
ή να κοιτάνε

έτσι γεννήθηκαν
να βλέπουν τ'απέραντο
στο άπειρο
να μην σταματάνε