Αμέα αμέ με αγάπη

Νιώθω το σκίρτημα
ήταν ολίσθημα
πνίγω το κύμα
χαλάει το ποίημα
σε ποιο Θεό να πιστέψω
πόσο ν'αντέξω
σε τι να προστρέξω
Θεέ μου, θ'αντέξω;
στο μέσα απ'έξω
στο είμαι δεν είμαι
μα ξέρω τι είμαι
για πόσο θα είμαι
ωιμέ, αμέ, αμέα

Ζητώ όπως γίνει δεκτό
το αίτημα για επαναφορά
στην προτέρα κατάσταση
ίσως η προηγούμενη εξέλιξη
λήγει στο ίσως
ίσως το χθες σβήσει το μήπως
ίσως υπάρχει ο μύθος
άτομο με ειδικές ανάγκες
άτομο με αυταπάτες
άτομο με αναβάτες
σε οδούς άβατες
σε ζωής απάτες
πεπεισμένος σε αγάπες
για πες
επιπλέουν οι διαβάτες;
για δες
η σταγόνα μοιάζει με δαύτες;
που τα κλάμματα γέμισαν το κενό
σ΄ένα παρατεταμένο πρωινό
η συνέχεια από έναν βραδυνό
ολονύχτιο σπαρακτικό οδυρμό
αμέα, στην κόλαση,
και ίσως ο δεσμός ανταλλάξει την ψυχή
στο κατευόδιο,
φιλί πλανόδιο, και ίσως,
όταν σε χαιρετήσω
ευχήσου μη σβήσω
μπορεί να νικήσω,
αν το σκίρτημα πνίξω
για πόσο θα λήξω
αεροσταγώς με αγάπη