Μεταίχμιος στο επιπλέον
μετέωρο στο σύμπαν
και συ σαν φώτιστρο από νέον
ποια ακατάλληλη αναγκαιότητα
επισκέφθηκε την απομόνωση
από μία γενναία παγίδα
πάλι έπεσες στο κενό της ανυπαρξίας
μα τα σωθικά από ατσάλι
ένα νόημα δώσαν στο περιγιάλι
επιτρέπονται οι επισκέψεις από κτήνη
γιατί αυτή η καρδιά στην απομόνωση δεν φθίνει
και τα μάτια από απόσταση
σαν επιστρέψουν στην κανονικότητα της ύπαρξής τους
θα τους επιτραπεί ένα αυθεντικό κλάμα
να σωπάσουν το νευρικό συναπάντημα
δουλοπρεπή να περιμένουν για την επόμενη κατάθλιψη
ζωή, αναμονή, ανάσταση
σαν μια τρίλιζα να κουμαντάρει την απόσταση
από ένα τέλος που δεν μπορεί να ξεκινήσει
όποιο κι αν ήταν αυτό, να μην μπορεί να συγκινήσει
