Αγάπη μου, έψαχνα τον τρόπο
να σου επιφυλάξω μια θέση στο παζλ
μεσ'το χαλάζι των πτερόεντων ονείρων
κατασκήνωνα στο ίδιο μέρος
ερμητικά κλεισμένος στην ίδια θέση
με την ίδια μηχανική κίνηση
να αδράξω την ελπίδα από ένα φως
που λάμπει στο σκοτάδι
υπό την επήρεια των φαρμάκων
αυτών των λυσσαλέων τύψεων
που με ωθούσαν να πετάξω
για εσένα στο σκοτάδι
κάθε νύχτα, μία άλλη ανάμνηση
αλληθωρίζει στα τυφλά μάτια μου
τα τυφλωμένα από την απόγνωση
της απόδρασής σου
με ξύπνησε ο ήχος της σκιάς σου
η ηδονή πως ζούσα μετά θάνατον
μάλλον μετά από τον επιθανάτιο ρόγχο
σαν βουντού επισκέφτηκες το ζωντανό πτώμα μου
καρφίτσωσες δύο στίγματα, να μείνουν για πάντα
δειλός σαν ήμουν, έστω και στιγμιαία, τα αποχωρίστηκα
και το αίμα κυκλοφορούσε στο συνωστισμό της ύπαρξής σου
σαν επανήλθε η κανονικότητα, έτσι την αποκαλούν τα τετριμμένα
αυτή η μοιραία απογοήτευση κανιβαλίστηκε
που τα όνειρα δεν επιβιώνουν την ημέρα
μα εγώ σου υπόσχομαι, αιώνια θυσία
πως η ανάμνηση θα κάνει τη δική της ανταρσία
