Ατενίζω το μέλλον
φοράω άνεμο
και λίγο ήλιο με δόντια
Διακτινίζομαι πέρα
στ' αγριολούλουδα
με πανοπλία
την μνήμη
Εσύ μητέρα, μήτηρ τύψεων
σε πόσα όνειρα
θ'αφήνεις τα παράπονα
να τρομάζουν τα μέσα βρέχει
Καθώς ανατινάχθηκα
-από έκρηξη το τελευταίο αντίο-
τα μάτια μου προσκολλήθηκαν
στους υδρατμούς της όξινης τύχης
υαλοκαθαριστήρες τα κλάμματα
για ένα φθινόπωρο ακολασίας
Τα φύλλα πολτοποιήθηκαν
δίπλα στο πτώμα σου, την λήθη
Αιωνία σου η μνήμη, μητέρα αθανασία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου