Ονειροκρίτης ή όνειρο

 

Ένα λουλούδι μετρούσε τ' άστρα.

Λυπημένο που τα δικά του άνθη

καθυστερούσαν στην μικρή του αιωνιότητα.

Κάποτε αποφάσισε να φτάσει στον ουρανό.

Έκανε συμφωνία με το χώμα, το ακατάδεκτο.

Φύτρωσαν τόσα φύλλα, σε κορμό ασήκωτο.

Σαν ο Θεός του έδωσε λίγη σημασία,

κοντά σαν ήταν στην πρώτη στάση της αθανασίας,

ένα άνθος φυτεύτηκε στα πόδια του.

Σ'εκείνο το απολιθωμένο όνειρο,

κάθε καρπός είχε και την ερμηνεία του.

Ήσουν ονειροκρίτης ή όνειρο;

Αγάπη ή πεπρωμένο;

Η ακατοίκητη πνοή

Πήρες λίγο ύψος απ'αυτό που έλειπε στον αέρα
σαν ξεπροβόδιζε τη γη κάτω από τα πόδια σου
χτύποι, σεισμικές δονήσεις σε υποθαλάσσια ρεύματα
χωρίς μάσκα ανάσαινε η ελπίδα
για μια ζωή που τάχθηκε σ'ένα όνειρο
καταδικασμένη να ξυπνάει
χωρίς να την θυμάται ο εφιάλτης
να δίνουν τέτοια προνόμια
ή να παίρνει από μόνος του τέτοια δικαιώματα
ένας προδότης του έρωτα
για τριάντα δευτερόλεπτα μιας ανταρσίας
που κατεστάλη κατά την γέννηση
πολυσημική λέξη το τίποτα
το ποτέ και το τότε
μην περιμένεις από ένα όνειρο
να ξυπνήσει το αναβράζον αντίο
σ'αυτή την νοσηρή κατάσταση
το ένα σκοτώνει το δύο
γιατί τότε -είδες έχει και άλλοθι-
αυτή η άπνοια μοιάζει σαν αϋπνία

Στοπ

Έκανες πρόβα να πετάξεις
σ'εκείνο το παράταιρο όνειρο
το ονειροπαρμένο
στα βράχια συνθλίβεις, εσύ
τις αναμνήσεις από ένα αντίο
σε μία βόλτα στον άγριο ουρανό
θύμωσε από την εναλλαγή των συναισθημάτων σου
ζητιανάκι των απανταχού σημάτων σου
στοπ, σ'αγαπώ χωρίς τελεία
στοπ, σ'αγαπώ στην εντέλεια
στοπ, σε μισώ να σ'το λέω ατελώς με αγάπη
εσύ, ακούραστη, περιπλανημένη αυταπάτη
στην τεθλασμένη οδό, την παράλληλη
εκεί τελειώνει η πρόβα η εφάμιλλη
της δικής σου ταπείνωσης
από μία αγάπη χωρίς ανταπόκριση
στο έργο εκείνο τα όνειρα ήταν οι πρωταγωνιστές

Επιθετικό όνειρο

Σαν μόνος, με μία ανάσα
να κατασπαράξει γρήγορα το όνειρο
τώρα που η μνήμη συναντήθηκε με την αφθονία
σε μία λιτανεία, σε ένα απέραντο ταξίδι ύπνου
με τα μάτια κλειστά προσποιήθηκες
το κενό δεν λυπήθηκες
μήτε την απόσταση
συνέχεια, νωχελικά, κλειστά
ερμητικά, απροσπέλαστα,
σέρνουν τον πόνο
τρίζουν οι αναμνήσεις
σπάνε οι συγκινήσεις
με κλειστά μάτια, να κλαις
τροπαιοφόρος της χρόνιας αγάπης
που κοιμόταν στα μάτια σου
κλαίει, που πλημμυρίζει στα δάκρυά σου
καίει, που αναβλύζει στα σωθικά σου
σαν Διοτίμα, μαγεύει τα σπαρακτικά σου
τα μέσα σου, τα ασάλευτα δοτικά σου
ωραία κοιμωμένη, χωρίς αντίδοτο
από το επιθετικό όνειρό σου

Το άγαλμα του χρόνου

Δίπλα στο χρυσαλεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς
κείται η Νίκη της Σαμοθράκης
τα φτερά αδυνατούν να προστατέψουν τον χρόνο
που κυλάει βασανιστικά
όχι γιατί αργεί τόσο να φτάσει στο τέλος
όσο γιατί πολύ γρήγορα κατασπαράσσει κάθε απόλαυση
να μην μπορείς να δεις τις αποτυπώσεις του
να διυλίσεις τις διαδόσεις του
στον αφρό να ψαρέψεις τις εντυπώσεις σου
μα όλα πνίγονται στο χρόνο
που μετουσιώνεται σε άγαλμα θαυμασμού
της αγαλλίασης κολασμού
γιατί πρέπει να περιμένεις οι στατικές φιγούρες να κινηθούν
να σου θυμίσουν ότι κάποτε η ευχαρίστηση ζούσε
και σμίλευε τη χαρά της προς απόλαυση των θεατών της υπεροχής σου
όταν νικούσες δεν σου απέδιδαν φόρο τιμής τον χρυσό θαυμασμό τους
ήσουν ολόχρυση αποτύπωση στο όνειρο της θέωσης
που και τότε υπήρχε εν αγνοία σου
τι αποθέωση να μεγαλοποιείς τα μικρά θαύματά σου
όχι μόνο σε έργα τέχνης, αλλά της κακότεχνης αξιολάτρευτης
απροσπέλαστης φύσης σου
εκεί που τα ελαττώματα διακοσμούν την τελειότητα του εγχειρήματός σου
να υπάρχεις και μετά τον χρόνο που σταματάει στην αδυναμία σου

Αντανάκλαση ονείρου

Στην αντανάκλαση που καθυστέρησε
τρύπωσα με θαμπάδα
αυτή η λαμπάδα
νόμιζες είχε αποκαθηλωθεί
από το χερί ενός βιαστικού καντηλανάφτη
που έπρεπε να συναντηθεί γρήγορα
με το παγκάρι της αδημονίας του
και όμως σε έτη φωτός αυτή φέγγιζε
την αποτύπωση μιας οπτασίας
στο βωμό της απελπισίας
με εικόνες ειδωλολατρίας
που μετά δεν μετανιώσαμε
λιώσαμε από το φως της αμαρτίας
στο σταυροδρόμι της αλητείας
εκεί που το πεντάλεπτο πέφτει κάτω
μα εκεί είναι να'το
πάτησε την ψυχή ενός δούλου
αγκάθι στο κέρδος του δουλέμπορου
μεγαλεπίβολο σχέδιο της αναρχίας
να εξουσιάζει τους ανήμπορους διαβάτες
να στρατολογήσουν τους κηφήνες
στις μέλισσες που στάζουν αγώνα
και όποιος επικρατήσει
ας ρίξει το νόμισμα σε μία άλλη κρήνη
μήπως επιστρέψει μέσω του δρόμου
στο μονοπάτι του αυτεξούσιου
όπου τα κρίνα μιλούν τη γλώσσα της μίμησης
απομίμησης σάπιας σορού
το κλάμα ενός μωρού ήταν ενήλικα
τη νύχτα εκείνη που ο Ηρώδης σκότωσε τους συντρόφους
ο απόγονος να σκοτώνει πιο λυσσαλέα
γιατί στην αντανάκλαση όλα μοιάζουν πιο φωτεινά;
και η παραπλάνηση μην σε εξουσιάσει
το φώς δεν είναι πάντα ζωντανό
το όνειρο ήταν ο τελευταίος σύντροφός σου

Το Λαγουδάκι του Δικαστή Τζάκ...

Το Λαγουδάκι του Δικαστή Τζάκ...

Ήταν βράδυ...Προσπάθησα να ξεφυλλίσω κάποιες σελίδες από ένα θεατρικό βιβλίο, όπως κάνω κάθε μέρα. Αλλά με την κούραση αυτό είναι αδύνατο. Κλείνουν τα μάτια μου, και κοιμάμαι. Τα όνειρα δεν τα θυμάμαι ποτέ σχεδόν. Νόμιζα ότι δεν βλέπω. Μάλλον στέρεψαν και αυτά, όπως και η κάποτε καλή μου διάθεση να ονειρεύομαι, να ζώ, να ελπίζω, να προσμονώ κάτι καλύτερο, να προοδεύω. Το σκανασκέφτηκα. Μήν είσαι άδικος με τον εαυτό σου. Όλα αυτά τα ήθελες για μια ουσία, δεν ήταν ματαιοδοξία. Ποτέ. Τα μάτια ανοιγοκλείνουν. Προσπαθούσα να θυμηθώ το όνειρο, να κατευθύνω τον εαυτό μου να θυμηθεί το όνειρο το πρωί, χωρίς να ξυπνήσω και χάσω τις παραστάσεις. Ήταν βασανιστικό, αλλά και τόσο ωραίο. Είχε πλοκή, σασπένς, πρωτοβουλία...Κάτι που δεν έχω πλέον καθόλου στην καθημερινότητά μου...Γιατί όλα είναι κενά..Τόσο πολύ, που θα παραιτηθώ; Θα δείξει, λέω τις περισσότερες φορές, και η αναβλητικότητα αναβλύζει...
Η Δικαιοσύνη δεν κάνει μαγικά, Ευτύχιε...Δεν ζήτησα κάτι περισσότερο από το να αθωωθώ. Είμαι αθώος. Το καταλαβαίνεις; Σημασία δεν έχει τί πιστεύεις ότι είσαι, ούτε αν είσαι πραγματικά. Σημασία έχει η δικογραφία...τι λέει. Μα, η δικογραφία μιλάει, πατέρα Σωτήριε; Η δικογραφία μιλάει τη γλώσσα του Δικαστή. Η δικογραφία είναι φλύαρη. Ο Δικαστής είναι τυφλός. Τί γίνεται όταν ένας τυφλός μιλάει πολύ; Πατέρα Σωτήριε, εάν ένας τυφλός μιλάει στον εχθρό του, μπορεί να κινδυνεύει. Τότε χρειάζεται η έκτη αίσθηση, Ευτύχιε. Ο Δικαστής την έχει. Ο δικός μας Δικαστής; Ο δικός μας, Ευτύχιε, είναι ο Τζάκ, και όταν κάνει τα ταχυδακτυλουργικά του, τότε κανείς μας δεν ξέρει το αποτέλεσμα, αλλά είναι πάντα σοφό. Η Θεά Τύχη, το λαγουδάκι του Δικαστή Τζάκ. Ξέρεις το παρατσούκλι του, έτσι δεν είναι; Όχι, πατέρα Σωτήριε, νόμιζα ότι οι Δικαστές τα λένε όλα με το όνομά τους, και έχουν μόνο ένα όνομα. Μα, Ευτύχιε, ένα όνομα έχει και ο δικός μας Δικαστής, απλά είναι γραμμένο στον τάφο του...Όσο ζούσε είχε πολλά...αλλά σκοτώσαμε κάθε ανάμνησή του...Δεν θυμάσαι; Ξεχνάς τα όνειρά μας; Ας σε κρίνει ο Θεός Δικαστής, Ευτύχιε...μην έχεις εμπιστοσύνη στους επίγειους...