Μικρό παιδί
χωρίς μπιμπίλα
σε άφησαν, μικρό, μεσ'τη σαπίλα
εκεί, σουλάτσαρες στην αμαρτία
στου κόσμου την μικροπρεπή κακία
ανδρώθηκες στα ίχνη του αχρείου
ασπίδα στα μάτια του ανδρείου
και να που τώρα περπατάς
δεν σου πρέπει ο σεβντάς
με ένα δεκανίκι
να κραδαίνεις της στιγμής τη νίκη
στη δευτερολεπτική φρίκη
να θυμάσαι ότι ένα παιδί πεθαίνει στον πλανήτη
ο δικός σου αδερφός, να σου πνίγουνε το φως
μα πως αλλιώς, η ιστορία σου επαναλαμβάνεται
σε ποια τύχη προσλαμβάνεται
πόσοι θα θυμούνται τη φρίκη
που ξεβράζει φύκη
σε ποιον ορίζοντα κατοικεί η λήθη
μην ξεχάσεις στη γωνία πουλάει ενθύμιο,
ένα μικρό παιδί υβρίδιο, στην αιωνιότητα
με πενιχρή γενναιότητα, να σου θυμίζει το πόθεν
όθεν, ω Θεέ μου
