κείται η Νίκη της Σαμοθράκης
τα φτερά αδυνατούν να προστατέψουν τον χρόνο
που κυλάει βασανιστικά
όχι γιατί αργεί τόσο να φτάσει στο τέλος
όσο γιατί πολύ γρήγορα κατασπαράσσει κάθε απόλαυση
να μην μπορείς να δεις τις αποτυπώσεις του
να διυλίσεις τις διαδόσεις του
στον αφρό να ψαρέψεις τις εντυπώσεις σου
μα όλα πνίγονται στο χρόνο
που μετουσιώνεται σε άγαλμα θαυμασμού
της αγαλλίασης κολασμού
γιατί πρέπει να περιμένεις οι στατικές φιγούρες να κινηθούν
να σου θυμίσουν ότι κάποτε η ευχαρίστηση ζούσε
και σμίλευε τη χαρά της προς απόλαυση των θεατών της υπεροχής σου
όταν νικούσες δεν σου απέδιδαν φόρο τιμής τον χρυσό θαυμασμό τους
ήσουν ολόχρυση αποτύπωση στο όνειρο της θέωσης
που και τότε υπήρχε εν αγνοία σου
τι αποθέωση να μεγαλοποιείς τα μικρά θαύματά σου
όχι μόνο σε έργα τέχνης, αλλά της κακότεχνης αξιολάτρευτης
απροσπέλαστης φύσης σου
εκεί που τα ελαττώματα διακοσμούν την τελειότητα του εγχειρήματός σου
να υπάρχεις και μετά τον χρόνο που σταματάει στην αδυναμία σου
