άνομο αεράκι της νύχτας
πέρα δώθε βασανιζόσουν
στο λυγμό της νύστας
μα, τα ματάκια σου
βεγγαλικά στο σκότος της λύσσας
Γιατί αέρα βανδαλίζεις τα σύννεφα
να στάξουν αίμα από δάκρυ
γιατί επωφελείσαι της αδύναμης
του χρόνου τη στάχτη
αν πέσω, θα πάρεις δύναμη
από γενναίο αντάρτη
Αντιστέκομαι στην αγάπη σου
τη νύχτα που παραπαίω
από αγέρωχο έρωτα
αέρα γινάτι
για πόσο θα προσποιούμαι
τη θάλασσα, που κατασπαράσσει τα λάθη
αλί, στην αλήθωρη, αλησμόνητη αγάπη
στον άνεμο ξεχωρίζουν μίση και πάθη
