Συμφωνία

 

Θέλησα να κάνω μια συμφωνία

Ντο, στ' αρχικά σου στάθηκα

Θέλησα να σμικρύνω τον χρόνο

Ρε, στις παύσεις αποτάνθηκα

Μου' παν πως οι φωνές απ' τις νότες

εγκαταλείφθηκαν κάποτε

σ' ένα σπήλαιο

και συνηθίσαν στην ματαιότητα

Να επιστρέφουν σαν αντίλαλος

Κάποια βράδια, νόμιζα

πως με κοιτούσαν αλλήθωρα

Μη, νομίζεις πως τα παιχνίδια του νου

ήταν τουβλάκια για τρίλιζα

Εξαντλήθηκαν οι ήχοι

από παράλυση

Σε αυτή τη συγχορδία δεν είχαν σύμμαχο τον διάβολο

Δεν σου' παν, κακόμοιρο,

πως η κόλαση δεν υποδέχεται

ημιτελή πτώματα

Μνησικακία

 

 

Σε ελάχιστα λεπτά

τρία σ' αγαπώ

πέντε γράμματα

χτυποκαρδιωμένα

από τον φόβο της εγκατάλειψης

και ο ήχος απάγγειλε την σιωπή του.

Σωριάστηκες

με την πάντα κρατούσα υπερηφάνια

που θύμωνες πάντα σαν την αποκαλούσαν

αξιοπρέπεια

γιατί ποτέ δεν ήσουν των τετριμμένων

μοναχικός διαβάτης περιοδεύων

στα αζήτητα

Πλέον ήσουν επιβάτης με ταυτότητα.

Όταν πλησίασες στην μοιραία στάση

σου βάζαν λουλουδάκια

και επιγραφές "θα μείνεις πάντα κοντά μας"

Μα τα πτώματα, τι να ξέρουν από μνησικακία;

Από μνήμης, μόνο, αποστήθιζαν κάποιους ύμνους μετάνοιας

(Γιατί) ;

 

(Γιατί) ;

Εάν η θάλασσα ξεβράζει πτώματα

Πες της να μου δώσει πίσω

Το μπουκαλάκι με το άρωμά σου

Το πήρε ξαφνικά εκείνο το καλοκαίρι

από τα χέρια μου, σαν υποκρινόμουν τον αθάνατο