Κεριά

 

Κεριά 

 

 

Εντάξει, μπορείς τώρα να κλάψεις

Δεν ήταν κηροπήγια, αγάπη μου

Ούτε βρισκόμασταν σε αντικρυστές θέσεις

Δεν ήμασταν βασιλείς

στην αυτοκρατορία των αισθήσεων

Που και που

Σχιζοκοιτώντας το πορτρέτο σου

Κατηγορούσα τον φωτογράφο

Που σε έκανε απόρθητη

Μα να έχει τζάμια η ομορφιά

Να μην αντικατοπτρίζεται η αγάπη σου

Μούφα μου' παν στα παλαιοπωλεία

Φιμέ στα συνεργεία που ξενυχτούσα για πάρτη σου

Ψάχνοντας, εναγωνίως, ανταλλακτικά

Συμβατά με τα πάθη σου

Το' ξερα ότι αυτός ο έρωτας

ήταν καταδικασμένος να καεί στις στάχτες του

Ένα ατύχημα, από τύχη

Και ξύπνησα πενθώντας πάνω στα μανουάλια σου

Όπως και να το κάνεις, τα κεριά λιώνουν κάποτε

Αυτή τη φορά, με εγκαύματα

Πόση αγάπη να χωρέσει σ'ένα μπαλόνι

 

 

Βιωματικό, αναφώνησες

σαν παρέλαυναν, άτεχνα

τα σπαρταριστά όνειρά σου

Έπρεπε, πάση θυσία, να καταγραφεί

η ομίχλη μεταξύ των εικόνων

που ήταν η αιτία για τόσες αναπαραστάσεις

Θυμόσουν, ένα μικρό αερόστατο

αγέρωχα να υψώνεται στον πέρα κόσμο

Μήπως ήσουν πέντε, κατά τύχη

πριν το προμελετημένο έγκλημα της λήθης

Σε διπλανή κούνια, ένα κοριτσάκι

που αιωρείτο μετέωρο

"Μαρία, βοήθησέ με"

Τα γαντζωμένα νύχια του προμήνυαν 

βαθουλωτά τραύματα στους τοίχους

και στην εντοιχισμένη ευαισθησία

Εκείνη την ημέρα -

παραφράζω το σκοτάδι

από υπερβολή ή μεταφορικότητα -

τα δύο μικρά ματάκια 

συναντήθηκαν με τα μανουάλια

έμαθαν ότι τόσα χρόνια

τα κεράκια συντροφεύουν

την έλλειψη, την αγάπη, την ελπίδα

αυτή η τριλογία

σαν νεράκι καταπίνεται τώρα

μετά από τόσα έτη εγκατάλειψης

Λίγο αργότερα, τα δύο μικρά ματάκια

αντέδρασαν σαν συνάντησαν

ένα μέλλον από ακατάλληλα παιχνίδια

-διχασμένη η επιλογή, καταδικασμένη από κούνια-

Μαμά -και μπαμπά ενίοτε- 

εκείνη τη νύχτα έπρεπε να μην με σώσετε από τον αέρα

αγέρωχα τα μάτια σας, σαν καθρεπτίζονταν

σ'εκείνο το ακανόνιστο μπαλόνι