Έχει ο Θεός

 

Έχει ο Θεός

 

 

Διχαζόμουν

σε παρατεταμένα όνειρα

μεταξύ φθοράς κι αφθονίας

πόσο βαριά τα τρόφιμα

που προκαλούν τόση ναυτία

Έπρεπε να πληρώσουμε

και δύο κιλά τροφεία

Έτσι υπολογίζαμε και τα συναισθήματα

σε μονάδα μέτρησης ανθρώπων

Αν και είχαμε κατακτήσει

τις συνήθειες των ζώων

Δεσποζόμενων από την μανία της καταδίωξης

Ακαταλαβίστικα σαν μιλούσαμε

σε διαλόγους λειψυδρίας

Βάλαμε άγκιστρο στον φόβο

Ακολουθώντας μια ματαιόδοξη ιδέα

Και να που φτάσαμε

σ' ένα ταξίδι αταξίδευτο

μπαρκάροντας για το άγνωστο

σημαδεύοντας το ανθρώπινο

Είναι ανθρώπινο συναίσθημα ο φόβος

Απόδειξη πως ήσουν άνθρωπος

Και κατοικούσες επίγεια

Είναι ανθρώπινο δημιούργημα το λάθος

Ένδειξη πως επιζητούσες το τέλειο

Πριν μάθεις το κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση

Ο Θεός ακούει τις προσευχές σου

αρκεί να έχουν ανθρώπινο αέρα

για την απελευθέρωση

Σ' αυτό το ταξίδι είναι προσηνή τα κύματα

Το ταξίδι

Το ταξίδι

 

 

 

 

Κάποια χρόνια μετά

διαμελισμένα

από παρατεταμένα λεπτά

αγωνίας και εγκατάλειψης

Σαν έβγαλα από τα ενδότερα

ψυχής πονήματα, καταπονημένα

από την χρόνια νόσο

την επάρατο

Με λιτό σπαραγμό

ώθησα την αντανάκλαση

ενός πελώριου ευχαριστώ

στις συντρόφισσες

Εστεμμένη κατέληξε

η ιδεοψυχαναγκαστική νεύρωση

βάζοντας βέρες στα

επανασυγκολλυμένα πτώματα

Ήταν μοιραίο μετά από τόσα τραύματα

να επουλώνονται τα χέρια της αφοσίωσης

Και πλέον από ασφαλή συνθήκη

απατηλή ή επουράνια

ποιος άραγε ξέρει τι ξημερώνει

από τις σφαίρες που εποστρακίζονται

αναπολώ εκείνο το συναίσθημα

-το φλύαρο-

ξέρω, τόσα χρόνια, για μια σκανδάλη που σκούριασε;

που αναδύει τόσες κηδείες

μετρημένες στα δάκτυλα

που με αποκλείει ως επισκέπτη στα τάρταρα;

Πιστεύω σε έναν Θεό

που εκδικείται κατάματα

Το τελευταίο αντίο

 

Το τελευταίο αντίο 

 

 

Μέτρησα τις πιθανότητες

τους έδωσα μια σπίθα ελπίδας

πυρομανής η διάθεση για ζωή

στο έρεβος ενός ακατάπαυστου πένθους

χάθηκαν τα χρόνια που τα χαμόγελα

αγκαλιάζονταν χέρι χέρι με την αισιοδοξία

και λαμπύριζαν οι φρούδες ελπίδες

σήμερα δέχθηκα τηλεφώνημα

από το προορισμένο καταφύγιο

ακύρωσε την πτήση

την ώρα την άφιξη

το στεφάνι για το τελευταίο ταξίδι

επενέβη ο Θεός, μάλλον η ψευδαίσθησή του

Επίταξε να είναι πολεμοχαρείς οι τύψεις

Πάντα με βασάνιζε, ο τιμωρός Άγιος

Ίσως και αυτή τη φορά

βάλει το χεράκι του

να μην κοπεί το σχοινί απ' τα βράχια

Πάντα θα είναι χαραγμένο όμως

ένα όνομα σ' αυτές τις πλαγιές,

ένα σύνθημα για το υπερπέραν:

Ο πόνος νικήθηκε από την δειλία

Θέσφατο

Ενίοτε αμφέβαλλες
για το πόσο μοιραίο ήταν το ταξίδι μας
πριν αποβιβαστούμε
τα αίματα σέρναν το ναυάγιο
μία δολοφονία, δύο θύματα
νεκρώσιμη ακολουθία, τα κύματα
και οι στάχτες κόλλυβα στους συνοδοιπόρους
σ'ένα απέραντο γαλάζιο
χάθηκε και η θεία ύπαρξη
σ'αγαπώ, θάλασσα, που με πνίγεις όταν το χρειάζομαι
και με ξεβράζεις στα βράχια όταν επιπλέω
κι από πάνω η θεότητα, θεατής των επίγειων θαυμάτων
να σου υπενθυμίζει πως δεν είναι θέσφατο
ότι το ταξίδι αυτό ήταν και το μοιραίο

Επιθετικό όνειρο

Σαν μόνος, με μία ανάσα
να κατασπαράξει γρήγορα το όνειρο
τώρα που η μνήμη συναντήθηκε με την αφθονία
σε μία λιτανεία, σε ένα απέραντο ταξίδι ύπνου
με τα μάτια κλειστά προσποιήθηκες
το κενό δεν λυπήθηκες
μήτε την απόσταση
συνέχεια, νωχελικά, κλειστά
ερμητικά, απροσπέλαστα,
σέρνουν τον πόνο
τρίζουν οι αναμνήσεις
σπάνε οι συγκινήσεις
με κλειστά μάτια, να κλαις
τροπαιοφόρος της χρόνιας αγάπης
που κοιμόταν στα μάτια σου
κλαίει, που πλημμυρίζει στα δάκρυά σου
καίει, που αναβλύζει στα σωθικά σου
σαν Διοτίμα, μαγεύει τα σπαρακτικά σου
τα μέσα σου, τα ασάλευτα δοτικά σου
ωραία κοιμωμένη, χωρίς αντίδοτο
από το επιθετικό όνειρό σου

Καράβι αταξίδευτο

Ήταν ένα μικρό καράβι...καράβι, α.α.αταξίδευτο...

 

 

Καράβι αταξίδευτο
σαν σκέψη, και λύτρωση
σαν το ποτέ να μην υπήρχε τώρα
Λιμάνι απροσπέλαστο
σαν το γιατί να απατά την ώρα
κράτησε την ανάσα,
να φυσήξει με περισσότερη δύναμη
όσο έμεινε, σε σπιθαμή του έρωτα
σε βράδυα αξημέρωτα
σε χρόνια ακατάδεκτα
να φιλοξενήσουν το ταξίδι
ως πόσο, μετέωρο, στη θαλπωρή της τύχης
γιατί, επαίτης της τυχαίας λύσης
ως πόσο δεσμώτης του μυαλού της κρίσης
τα κουπιά, μόνα τους, εγκατάλειψαν το ναυάγιο
εσύ, φυλακισμένος, προπέτης του αύριο
σαν σήμερα, προμηθέας άγιος
Συνέχεια, ένα ταξίδι, στου μυαλού την ήβη
και συ μποφόρ σε μια μέτρηση εν είδει
για πόσο θα ματαιώνεις το ταξίδι
καράβι, άγγιξες το ήδη
το νερό αίμα αναδίδει
βρήκε το δικό του αντικλείδι
πολύ φουρτουνιασμένο εν κατακλείδι
Καράβι αταξίδευτο, άγγιξες την τελειότητα
να βυθίζεις τη δική της μετριότητα
σε χάρτινα ομοιώματα που επιπλέουν στη λήθη

Ταξίδι ανίατων κυμάτων

Σε ένα πιο τέλος και απ'το τέλος
σε ένα πιο τέλμα και απ'το τέλμα
αποτυχία το άλμα την τελευταία φορά
έτσι νόμιζες, έτσι σου είπαν στο προτελευταίο ταξίδι
που τελευταίο, τελευταία, το εκλάμβανες
να κρατηθείς πόσο κρατάει, όταν ελεύθερος στα δεσμά
σε μία πτήση ρυχή, πνίγεσαι χωρίς το σωσίβιο,
το αιωνόβιο, που όσο υπάρχει στη ζωή σου
σε κύματα επιβιώνεις, ξεγελώντας την αιωνιότητα
αιώνιες στιγμές και αυτά, που δεν ξεβράζουν ποτέ
το περιτυλιγμένο τρόπαιό τους
χωρίς αντίσταση, ελαστική όπως και η κίνησή τους
που, ωστόσο, κάνει θόρυβο
κυματιστό και ανερμάτιστο
παγιδευμένο, πάντα να περιέχουν τον δικό σου ήχο
και, τότε, η βοήθεια ως απόηχος
πνίγει και την τελευταία ελπίδα,
να μείνεις με κύματα σε μία αβαθή θάλασσα
που τα βήματά σου θα ακούγονται
και δεν θα ανταγωνίζονται τον ήχο της ψυχής σου
που σαν άλλο τρόπαιο θα πνιγεί και αυτή,
σαν άλλη θυσία, σε μία αιμοσταγή καταιγίδα
που πνίγει και την τελευταία ελπίδα
αυτά στο προτελευταίο ταξίδι
στο τελευταίο, όπως σήμερα προσλαμβάνεις,
καταλαβαίνεις ότι πρέπει να προσποιηθείς
ότι ταξιδεύεις
γιατί να προδώσεις δεν μπορείς το προτελευταίο φιλί σου
πριν μουδιάσουν τα χείλη, και φιλίσεις τον αέρα της στάχτης σου
και αν αναγεννηθείς, πάλι ταξίδι δεν θέλεις να προφέρεις κάν στα χείλη
γιατί τέτοια λέξη δεν υπάρχει εκεί που είναι ο προορισμός
και αν ορισμό πρέπει να δώσεις
τότε ρώτα το σωσίβιο που σε έχει ξανά ζωντανό
στατικό, αλλά ζωντανό
γιατί η ζωή είναι αυτή που υπολαμβάνεις
όταν μετά από το ταξίδι ξεβράζεις το σωθικό
και τέτοια ζωή μπορεί ποτέ να μην γνωρίσεις
αν το σωσίβιο πνίξει το θυμικό
σε ένα προτελευταίο δοκιμαστικό
αν υπάρχει ζωή
που τόσο ασήμαντο είναι
αν χωρίς κύματα τη ζήσεις