Εύπλαστος Θεός

Παντοδύναμε, ανώφελο μου φαίνεται
να σε αποκαλώ έτσι
αφού τη δύναμή σου τσιγκουνεύεσαι
τη δύσκολη στιγμή
συγχώρεσέ με, αλλά καντηλανάφτης
δεν ονειρεύτηκα να γίνω ποτέ μου
Θεέ μου, ή πως αλλιώς να σε ορίσω
δεν μου απομένει άλλη δωροδοκία
στέρεψε η υπομονή μου
η εμμονή μου να υπομένω
Μεγαλοδύναμε, η μετριότητά σου
μεγάλωσε μέσα μου το ακατόρθωτο
-συγχώρεσέ με και πάλι-
πάντα ζητούσα συγνώμη για εξιλέωση
να καταφέρω να σε ανάψω
και σαν καντηλάκι
να ευχηθώ
να μείνει αναμμένο για λίγο ακόμη
όταν στις παλάμες κρατάμε το σ'αγαπώ
ακόμη και αυτές ανώφελα προσπαθούν
να γίνουν ασπίδες
να συγκρατήσουν τον θείο άνεμο
να σβήσουν σαν ελπίδες
ανώφελο, πράγματι, να ελπίζεις
ότι μια σπίθα δεν καταλήγει πάντα στο χώμα
ότι ένας θεός, Κύριος ξέρει τι είδους
δεν απαρνείται την καταγωγή του

Αντανάκλαση ονείρου

Στην αντανάκλαση που καθυστέρησε
τρύπωσα με θαμπάδα
αυτή η λαμπάδα
νόμιζες είχε αποκαθηλωθεί
από το χερί ενός βιαστικού καντηλανάφτη
που έπρεπε να συναντηθεί γρήγορα
με το παγκάρι της αδημονίας του
και όμως σε έτη φωτός αυτή φέγγιζε
την αποτύπωση μιας οπτασίας
στο βωμό της απελπισίας
με εικόνες ειδωλολατρίας
που μετά δεν μετανιώσαμε
λιώσαμε από το φως της αμαρτίας
στο σταυροδρόμι της αλητείας
εκεί που το πεντάλεπτο πέφτει κάτω
μα εκεί είναι να'το
πάτησε την ψυχή ενός δούλου
αγκάθι στο κέρδος του δουλέμπορου
μεγαλεπίβολο σχέδιο της αναρχίας
να εξουσιάζει τους ανήμπορους διαβάτες
να στρατολογήσουν τους κηφήνες
στις μέλισσες που στάζουν αγώνα
και όποιος επικρατήσει
ας ρίξει το νόμισμα σε μία άλλη κρήνη
μήπως επιστρέψει μέσω του δρόμου
στο μονοπάτι του αυτεξούσιου
όπου τα κρίνα μιλούν τη γλώσσα της μίμησης
απομίμησης σάπιας σορού
το κλάμα ενός μωρού ήταν ενήλικα
τη νύχτα εκείνη που ο Ηρώδης σκότωσε τους συντρόφους
ο απόγονος να σκοτώνει πιο λυσσαλέα
γιατί στην αντανάκλαση όλα μοιάζουν πιο φωτεινά;
και η παραπλάνηση μην σε εξουσιάσει
το φώς δεν είναι πάντα ζωντανό
το όνειρο ήταν ο τελευταίος σύντροφός σου