ράτσα σε απόδραση του καταρράκτη
πλημμύρισε το χρώμα από τα μάτια σου
και έβαψε τις αεροφόρους οδούς
μοιροφόρους αναστεναγμούς
σε λιγμούς και τα δάκρυα και ο καμβάς τους
αλλοίωσαν το πρόσωπο και τη ράτσα σου
δολοφόνου νόμιζες, του Λομπρόσο
αλλά η πρόζα παραπλανούσε
τα θύματά σου πολλά, και πολύχρωμα
μα ο καμβάς παγίδευσε αυτά
στη ζωή της τέχνης σου
να προσεγγίζεις τα θύματα μόνο στα χρώματα
και απ'αυτά να βάφεις ό,τι ξεθώριασε
εκτός δεν πρέπει να κάνεις καμία κακοτεχνία
το πινέλο στα χέρια σου ασφαλές
τι λές, ουράνιο τόξο
λίγο δεξιά, λίγο αριστερά
ευθεία, όπισθεν
και ίσως σε δούν
χωρίς να σε αγγίξουν
τα ουράνια ποτέ δεν πρέπει να χρωματίζουν
την πραγματικότητα
και εσύ το ξέρεις καλύτερα
η δολοφονική φύση χρωματίζει μόνο εσένα
μην τη δει κανείς και σε απομυθοποιήσει
το ουράνιο τόξο σκοτώνει μόνο τους εισβολείς
να διατηρήσει το μύθο του δολοφόνου
που εξ αμελείας εκθέτει την αγάπη του
μήπως αποφυλακιστεί από το τόσο χρώμα
