Άχρωμο, άοσμο, άχαρο...

Άχρωμο άοσμο άχαρο...

Σωπαίνεις στον ήχο της αδικίας
Υγραίνεις τα χείλη της δυστυχίας
Ντρέπεσαι που γίνεσαι της αγέλης
Χάνεσαι σε σύννεφα της νεφέλης
Στάζει ψιχάλες, της βροχής νόθα παιδιά
Σκίζει το σώμα, της ζωής σβήνει μεμιάς
Σε λένε προδότη, οι τύψεις σε κυριεύουν
Σε λένε ιούδα, η ελπίδα ήταν φρούδα
Και στον παράδεισο εικόνα της φαντασίας
Και στην κόλαση σημάδι της οπτασίας
Όταν ο καιρός αλλάζει το χρώμα
Όταν το ερπετό πετάει το σώμα
Τότε μώβ ηλιαχτίδες σου καίνε τη θλίψη
Το πένθος ποτέ δεν σου έχει λείψει
Πώς είναι να μην έχει χρώμα η ζωή σου
αυτό το άχρωμο, άοσμο άχαρο κορμί σου...