Κατά θλίψη

 

Θα ήθελα να ευχαριστήσω

όλους όσους με πίστεψαν

Αυτό ομολόγησε η υποκρισία

ζωσμένη με τύψεις συνειδήσεως

Πλέον με άσπρα μαλιά

παραταγμένα δίπλα σε γκρίζα σύννεφα

λίγες τούφες σοφίας

πότε χτενισμένα αριστερά

πότε δεξιά

ποτέ κεντρώα

των άκρων σαν ήταν

ρούφηξε το μαλλί της γριάς

Μια επικούρεια

κατά κίνησιν ηδονή

να την γλιτώσει

από την καχυποψία

Και τότε βγήκε παραπονούμενη

η ανηδονία

-περίεργο απ' τη φύση της-

χτυπώντας προσοχή στην υπεροψία

Περίεργες σκέψεις

αυτό το φθινόπωρο αιχμαλωσίας

Κάτι είναι κι ' αυτό

Η θλίψη κατά πάντων

νοητών κι ' ανιάτων

Αιτία θανάτου

Πόση μοναξιά
ν'αντέξει ένας ετοιμοθάνατος
και πόση ευλυγισία
να χωρέσει στην προσποίηση
και πως τα μάτια ν'αλληθωρίσουν
την επόμενη κίνηση
μάταιη και αυτή η νύχτα
να μαζεύει πενταροδεκάρες
από τα πατώματα
γαντζώθηκε σαν επαίτης
στα τελευταία χαρακώματα
πάνοπλη με τα κλάματα να προεξέχουν
κάτι σαν αντίφαση
και το μαχαίρι προσγειώθηκε
στον συνήθη ύποπτο
πάντα κάτι τέτοιες ώρες
σκότωνες την ελπίδα σου
πόση κατάθλιψη ν'αντέξει
ένας γενναίος άνθρωπος
και ποια αιτία θανάτου
να πιστοποιήσει πόσο αγάπησε
αφού πέθανε από γνήσιο έρωτα

Ένα κονιάκ

Διάσπαρτα πρέπει
χηρέψαν τα θέλω σου
κι ένα παράπονο
ανεμοδαρμένο στις τύψεις
εγκατάλειψη μη σαγηνεύεις
τις φράσεις της λήθης
σε ξέχασα, θα σε ξεχάσω
η απώλεια προσεταιρίστηκε
την ελπίδα
τόσο προφητικά τα μάτια
στο μεταίχμιο
μιας ζωής που ξημερώνει
από θανάτου έλευση
και το ρολόι δείχνει μία
τον ίδιο μήνα
κάποια χρόνια μετά
ένα παιδί έμεινε μετέωρο
ενήλικας
αθώο σαν αναγεννήθηκε
εννιά χρόνια μετά το μαρτύριο
και η μόνη συγγενής του
η κατάθλιψη
κατάδική του και αυτή μόνη
δεχόταν τα συλληπητήρια
ένα κονιάκ ήταν αρκετό
για να μεθύσει χρόνια θλίψη
στον υπερθετικό, όλα φαντάζουν επίγεια