Κλίμα τροπικό

Απροσδόκητα
σε ένα τούνελ
βρήκα τη βροχή
παγιδευμένη με δάκρυα μνήμης
λειψυδρία αισθήματος ή κάτι άλλο
χάθηκα στον αγωγό της τρέλας
υποβασταζόμενος από χιονοθύελλα
αναμεμειγμένη με γέλιο
σε κλίμα εχθρικό ή κάτι άλλο
περιμένω το σινιάλο

πόσο καθυστερεί η λύτρωση
η απόβαση στην ευτυχία
η επιβίβαση στη νοσταλγία
να ζω, να θυμάμαι, το πριν από σένα
γιατί η αγάπη πάντα ζούσε εκτός σου
στην αποικία του τροπικού έρωτά μου
σε μία όαση, χωρίς παρατηρητήριο
σε ένα ανείπωτο μυστήριο
σε μία παγιδευμένη απόχη, θύμα της αποχής σου

Η διαθήκη των δακρύων

Στην προθήκη της μικρής βασίλισσας της ψυχής μου
της βιβλιοθήκης της απανταχού παρούσας στο κυνήγι της ζωής μου
σε αναζήτησα, πίσω από τη σκόνη που πολεμούσε με το χρόνο
σε αποθήκευσα, μέσα στη σκόνη που λύτρωνε τον πόνο
στην τζαμαρία σε ένα γυάλινο κόσμο
σε μια αβαρία να παλεύεις με το δρόμο
να προσπεράσεις τους διαβάτες
σε εφήμερους νυχτοβάτες
που κλέβουν τη συνήθειά σου
να είσαι συνομιλητής της νύχτας
του θηλυκού της πίκρας
στη χαρμόλυπη πρόβα ενός βιβλίου τραγικού
που τις σελίδες του δάνεισε σε έναν βιβλιοφάγο
ωσάν παμφάγο, εξόντωσε τους πρωταγωνιστές
οι ληστές της νυχτόβιας διαθήκης σου
Τετιμημένοι με το ύψιστο δώρο σου
με όρους αιώνιας αφοσίωσης
στην μετά θάνατον απερισκεψία σου
να θυμάσαι την πληγωμένη ατμόσφαιρα
της μικρής βασίλισσάς σου
που ερωτεύτηκες πλατωνικά
όταν προδόθηκες από την σαρκοβόρα μέλισσά σου
Αποκληρώνεις τη σκόνη που αναπνέεις
μέχρι την εξαύλωσή σου
και δοξάζεις ξανά την ταπεινή υποδούλωσή σου
στη διαθήκη αυτή ο πρωταγωνιστής είναι ο ξεχασμένος
κληροδόχος της αφ'υψηλού αδιαφορίας σου
στον ουρανό της γενναιόδωρης ευφορίας σου
στα βιβλία εκείνα που κοσμούν το απέραντο
το αχανές, το αόρατο άγγιγμά σου
σ'εκείνη τη σελίδα που η διαθήκη τίμησε την αγάπη
στο κενό φύλλο του έρωτα που τα δάκρυα
είχαν χώρο να κρυφτούν χωρίς να μουτζουρώσουν
την καταχνιά της ψυχής σου.
Αγάπη, σε θυμήθηκα όταν η διαθήκη τελείωσε
στην προθήκη ακόμα γράφει "σ'αγαπώ"

Έρωτά μου...μια όαση χωρίς δάκρυα δεν κατακτάς...

Έρωτά μου...μια όαση χωρίς δάκρυα δεν κατακτάς...


Με τα μάτια κλεισμένα σε ονειρεύτηκα
Με τα χέρια δεμένα σε πελάγη δεσμεύτηκα
Στο απέραντο εκείνο τ'ουρανού σου
το γαλάζιο το χρώμα το δικό σου το χώμα το φίλησα
και φυτρώνω στο σώμα το δικό σου το κώμα το νίκησα
Και εκείνο το άρωμα το βαθύ σκοτεινό που βυθίστηκε
στη δική μου πνοή ένα ακόμα γιατί δε νικήθηκε
Σε περίμενα αύριο την ίδια στιγμή και λίγο νωρίτερα
Αν θα έρθεις θα'ναι γιατί το ζητούσες πρωθύστερα
Και η βλάβη που προκαλείς στο νοητικό μου το σύστημα
είναι ανήκεστη εκεί που συναντάει τ'ολίσθημα
Παραπαίει στη διαφυγή του νοητού αυτού έρωτα
Διαφεύγει στη διαδρομή του δικού σου του νέρωνα
Και η φωτιά δεν λέει να σβήσει...
Έρωτά μου εσύ κοίτα στα μάτια εκείνα που ίσως θυμάσαι
Έρωτά μου εσύ σβήσε τους πόθους που ίσως λυπάσαι
Μόνο ποτέ μη προσποιηθείς ότι εκείνο το βράδυ ένιωσες κάπως
Μόνο ποτέ μη ζητήσεις να πάρεις πίσω το λάθος
Να ερθείς ξανά να μου χαρίσεις εκείνο το λίγο που τόσο γρήγορα έζησα
Όχι μην έρθεις, αν για πάντα έναν γρίφο τον έλυσα
Έρωτά μου ανασφαλή στην έρημο γυρεύεις
με χάρους και ξωτικά δεν τη παλεύεις
Μια όαση χωρίς δάκρυα δεν κατακτάς...

Ανέραστη αράχνη

Ανέραστη αράχνη της ζωής τα δίχτυα
σταυρώθηκαν ξανά στης μοναξιάς τη νύχτα
και λυσσασμένα η φωνή της ως ηχός του γαλαξία
και ο απόηχος ενός έρωτα σε πλήρη απραξία
δεν έγινες, δεν φτιάχτηκες ιστούς να πλέκεις
τη μοίρα δεν ξέχασες πως είναι να λυτρώνεις
άνευ όρων αναστολή δεν παίρνεις
κι ας έμαθες τον κόμπο να δένεις
με μια θηλιά τα όνειρα δεν παγιδεύεις
κι ας είσαι ταγμένη -εσύ αράχνη- τα δάκρυα σου να στερεύεις