Μεσ'την ανασφάλεια της εξουσίας σου

Τόσο δυνατός, μ'αδύναμη η στιγμή
και τα μυστήρια
εκείνο το βλέμμα καρφιτσώθηκε
πάνω μου
σαν προσπαθούσα να άρω τα εμπόδια
μα δεν ήθελα να συγκρουστώ με την αδυναμία
ήταν σα να μου ζητούσες την αποκάλυψη
και γω να προτάσσω την συγκάλυψη
μετά από μια υποθαλάσσια μυσταγωγία
και όλα τελείωσαν ή άρχισαν
πνιγμένος ναυαγός στα ποτά της απελπισίας
έρχεσαι, φεύγεις, σαν το άρωμα της γάτας
συνεπαίρνεις τα συντρίμμια μιας ιεροτελεστίας
θα μπορέσω να σου πω πως σ'αγάπησα
ή ο έρωτας σε χρονοκαθυστέρηση
θα κλέψει την κρεψύδρα του χρόνου
ένα σημάδι, στο σημαδεμένο σώμα μου
μία ποινή, ένα χάδι
ένας άγγελος, μη μείνεις στο σκοτάδι
σαν η αρχή πνίγηκε, δωσ'μου ένα σημάδι

Μία Τύψη

Απεριτίφ και απέριττα

Καθίστε, πάρτε ένα απεριτίφ
διακτινιστείτε στον μεθυσμένο κόσμο
της αιωνιότητας
αλκοολική σύμπραξη
ζωντανών κοκκαλωμένων ψυχών
στο ενδιάμεσο ενός ονείρου
που εκδικείτο τη φύση του τετριμμένου
διεκδικούσε το στέμα της επανάκτησης
μιας ζωής που τρεφόταν από πόνο
αλλά μεθούσε όταν η αγάπη επισκεπτόταν
την φυλακή όπου εγκαταβίωνε
έτσι χωρίς τις αισθήσεις της
έδωσε τη συναίνεση για μια ανθρωποκτονία
με όλα τα φόντα για ταινία
με βουβά πρόσωπα
και ακατάπαυστα ομιλητικά συναισθήματα
με τη γλώσσα να ρέει πάνω στον έρωτα
του θανάτου της αποβίβασης
έτσι φτάσαμε σε σένα
επωφελημένοι του μυστήριου της ύπαρξης
θαμπωμένοι από το άγνωστο
και το γνωστό πεπρωμένο
αυτή τη φορά με αισθήσεις
και με αναίσθητη την προσμονή της ανυπαρξίας
τουλάχιστον για τον κόσμο που αδίκησε τα όνειρά μας
κι εμείς, που δεν μεθάμε ούτε από ελπίδα, ούτε από υποσχέσεις
που δίνονται ακάλυπτες, ξετσίπωτες και επιτηδευμένες
εμείς που δεν πιστέψαμε ούτε αυτό το μοιραίο
εμείς οι αμέθυστοι, ξενέρωτοι φύσει και θέση
ποια ουσία, ποιο απεριτίφ, ποιο άλλοθι να δώσουμε
στην καρδούλα μας που δεν έπαψε να χτυπάει από μέθη;
Νύχτες σαν και αυτές που τα όνειρα φυλακίζουν το σώμα μας
αφού το πρωί καταδικασμένοι τα αναπολούμε


 

Ίσως, πιθανόν, ενδεχομένως

Πολλά φώτα διαχύθηκαν
στο σκοτάδι σου
στη ζωή να σε παγιδεύσουν
έκλεινες τα μάτια
γιατί δεν άντεχες τον πληθωρισμό
της υποκρισίας
παραιτήθηκες από ζωντανός
μετέωρος στο σκοτωμένος
ανεξίτηλος στο εάν πέθανες
στιγμιαίο αντίο στον πόνο
μεταξύ του μεταίχμιου
εάν αγαπάς ή αγάπησες
και τι, περισσότερο από το όλον
σε στάση αναμονής
ίσως σταματήσει ένα νέο βαγόνι
αλεξικέραυνο εάν γίνεται
-σε σένα απευθύνομαι καιρέ
καιροσκόπε-
από έλξεις του παρελθόντος
καιρός σαν είναι να ανατείλει άνοιξη
και να ανθίσουν τα όνειρα
από χρόνια χειμέρια νάρκη

Το ακατανόητο

Στ'αλήθεια, το βράδυ περίμενες
πως η νύχτα δεν ερωτοτροπεί μαζί του
γιατί τέτοια λύσσα μετά τα μεσάνυχτα
ν'ανοίξεις λογαριασμούς με το σκοτάδι
το ήξερα, περίπατο διάβαινες
που να'ξερες τα ταξίδια καταλήγουν στον Άδη
η γάτα απέναντι, τα νύχια στη θέση τους
η όρεξη για ζωή γαντζώνεται
σ'ένα θύραμα αθέατο από πάθη
ανίερο, σκοτεινό μονοπάτι επέλεξες
για ομπρέλα στο μαύρο
σαν μου θύμησες το δικό μου πεπρωμένο
και οι θύμησες αρπάξαν ένα αύριο
για θυσία στην ακατόρθωτη τύψη
μα υπάρχω γιατί σε πρόδωσα
εξαφανίσου, εάν μ'αγάπησες, ένα βράδυ

Πετρωμένο Βλέμμα

Τη νύχτα μόλις κατεβαίνει ο ήλιος
και γίνεται καταδεκτικό το φως
κλείνομαι στο σκοτάδι
αυτόφωτος από έλξη
στο λυκόφως μεταμορφώνομαι σε ύπαρξη
γιατί τη μέρα είναι αόρατο το χρώμα μου
και στο πέρας των χρόνων
γιατί υπήρχα και πριν από σένα
γίνομαι ανάμνηση μιας εικόνας
που στο σκοτάδι μοιάζει στη φωτογραφία σου
αποτυπώθηκα σε μία κουκίδα ασπρόμαυρη
με φόντο κάποια απροσδιόριστη απόχρωση
και η μετενσαρκωμένη σάρκα μου
ορέγεται λίγη ακόμη αυθυπαρξία
γιατί να κατοικώ στη φωτογραφία σου
όταν στο σκοτάδι δεν αγγίζω το βλέμμα σου
και όταν ο ήλιος σηκώνεται στον ουρανό ή στα μάτια σου
εγώ να τυφλώνομαι από εκδίκηση ή πάθος
και η φωτογραφία σου να θυμίζει το λάθος
καθυποταγμένος από μία Μέδουσα που απεικόνιζε
αναγκασμένος να μην σε κοιτάω και τώρα

Ο Σκοτεινός Χαρτ-αετός

Ο Σκοτεινός Χαρτ-αετός

Δεν έχεις φτερά...δεν έχεις αέρα...δεν έχεις ζωή...δεν έχεις τρέλα.

Υπάρχεις εκεί που σκοτώνει το βέλος

Πεθαίνεις εκεί που τελειώνει το τέλος

Και στο αδιέξοδο αυτό δεν έχεις το λόγο

Η πυξίδα χαλάει και σβήνει το δρόμο

Και πετάει μακριά και αρπάζει σημάδια

Το παρελθόν βασιλεύει στα δικά σου σκοτάδια

Ο αετός δεν σέρνεται στην αυλή της ψυχής σου

Ο καημός δεν πλένεται στην πηγή της ζωής σου

Στο σκοτάδι ένα φώς ποτέ δεν ζυγώνει

Από μια χαραμάδα το ποτέ δεν φυτρώνει

Ένα σχοινί είναι ικανό πολλές φορές στο λαιμό σου

Τον σκοτεινό χαρταετό να τραβήξει στον χαμένο καημό σου

Και πετάς σε άλλα ουράνια...όταν οι άλλοι χάνουν και αυτή τη ζωντάνια

Και στο σκοτάδι φυτρώνει μια νέα ζωή σου...τόσο φωτεινή όσο και η προηγούμενη πνοή σου.

Ο σκοτεινός χαρταετός περνάει από τη χαραμάδα

Και το φως ανάβει τη δική σου λαμπάδα

Δεν σβήνει ποτέ όσο το σκοτάδι υπάρχει

Έναν λόγο να ζεί το έχει ανάγκη