Πίστη

Παραίτηση, απώλεια, ή λήθη
από ποιά όψη καίγεται προσφορότερα
η ελπίδα
αυτά τα χρόνια της εγκατάλειψης
σαν βγαλμένα από αβίωτη θλίψη
αραχνιασμένα από ανείπωτη σήψη
που παρέμειναν δευτερόλεπτα
στο σύνολο μιας ατέρμονης τύχης
ανεμοδαρμένα στο μετέωρο μήπως
ίσως, αν επιβιώσουν οι στιγμές
να θυμήσουν αφού θυμηθούν
ένα καλύτερο αύριο
πόσο αχάριστο το παρελθόν
που επιβιώνει χάριν της ιστορίας
των λέξεων που δεν απαρνήθηκαν
τις ζωές τους
μια απ'αυτές, το ζω στην απόχρωση του έζησα
έδωσε το πεντάλ της πίστης στο θα ζήσω
ένα προτέρημα σύμφυτο της φύσης τους
να πλάθουν εικόνες που εξαπατούν το χρόνο
και σβήνονται όταν καίγεται το σύμπαν σου

Μία δόση από σεροτονίνη

Ξέχασα να σβήσω από τον τοίχο
ένα σύνθημα που διαπερνούσε
την μόνωση της εγκατάλειψης
μου κρατούσε παρέα
κάτι βράδια που κάναν μεροκάματο
τη νοσταλγία σου
πάνω στο ψυγείο ένα σημείωμα
από χέρι παιδικό, της μητέρας ποίησης
το καθοδήγησε να μου γράφει τα βράδια
"σ'αυτό το υπόγειο μπαίνει φως
μόνο απ'τα μάτια σου"
καρφιτσωμένη πάνω του
μια ενοχλητική υπενθύμιση
"κλείσε τα φώτα στους εφιάλτες"
μεταξύ του παραλογισμού
επέλεξα την αγάπη σου 
σαν ξημερώσει, σε βαθειά κατάψυξη
περιέσωσα λίγη τρέλα
και τα σημειώματα παρανάλωμα
σ'έναν έρωτα που δεν ήταν γραμμένος
"για πρωινό μία δόση από σεροτονίνη"