Το ό-Χ-ι του κρυστάλλου

Αντικριστά στα κρύσταλλα
που σου δώρησαν
τι κι εάν τη δυστυχία
λοιδώρησαν
το ένα γιάλιζε στα μάτια
το άλλο θάμπωνε τη ματιά σου
τα υπόλοιπα παρατηρούσαν
την αγωνία σου
σε ποιά ευγονία
να χαρίσεις αυτό που τώρα έρχεται
αλλά δυστυχισμένο σε υποδέχεται;
στρουμφάκια χωρίς μπλέ
και η αθλιότης αγκαζέ
χωρίς συντρόφους
χωρίς εραστές
σε καθημερινές αλλόκοτες αρπαχτές
του σήμερα και του αύριο
επίγειο ναυάγιο
χωρίς άγιο
χωρίς ελπίδα
χωρίς κρύσταλλα
σε μία γυάλα ασπίδα
Και όταν κατέφτασαν
προσκύνησα
φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες
ξέχασα την ιστορία μου
το στόρυ πίσω από το στόρι
φαίνεται ανοιχτό
ή έκλεισε ακόμα και μία αχτίδα φωτός;
Τους υποδέχτηκα
δεν διαψεύστηκα
Μασώνος σε απόχρωση όνος
χωρίς πόνο
χωρίς μοιρολόι
χαρμόλυπα όπως και το κρύσταλλο
στο μεταίχμιο, όταν μισοφέγγει η αντανάκλασή του
Κι εκεί τους παγίδευσα
με πείσμα να φυλακίσω τα όνειρά τους
πρίν κρυσταλλώσουν τους εφιάλτες μου
εθνοσωτήριοι πατριάρχες
αληπασάδες της σωφροσύνης μας
κήνσορες της προδοτικής φύσης μας
μαστιγιοφόροι της ταπεινότητάς μας
ρουφήκτρες της σκόνης μας
θέλουμε να αναπνέουμε έστω απ'αυτήν
μήπως θυμηθούμε την καταγωγή μας
πόσο δουλοπρεπής η αγωγή μας
Αλήθεια, τόσο επιρρεπής η επίρειά σας,
τόσο απωθητική η απόστασή σας
τόσο κρυστάλλινη η φωνή σας;
Και θυμάσαι ότι φώναξες "ΟΧΙ"
όταν το Χ πάνω σου κρυστάλλωσε
ό,τι άλωσε, αλλά είχες ήδη σκόνη γίνει

Ήταν σκόνη, το ξέχασες;

Ήταν σκόνη το ξέχασες; 

Τόσο νωχελικά η ζωντάνια σου σε σκοτώνει

όσο σιωπηλά ο θόρυβος της ψυχής σου σ'αλλοιώνει

Αν υπήρχε το αντίο θα το γνώριζες

τόσο ψυχρό ήταν και ξεχώριζες

Μέσα από το βλέμμα σου τυφλώνεσαι

κάτω από το ιερό τοπίο αλλοιώνεσαι

Η ψυχρή αλήθεια σε κοιτάζει

και το ψέμα αραχνιάζει

Ήταν σκόνη το ξέχασες;