Ο Σκοτεινός Χαρτ-αετός
Δεν έχεις φτερά...δεν έχεις αέρα...δεν έχεις ζωή...δεν έχεις τρέλα.
Υπάρχεις εκεί που σκοτώνει το βέλος
Πεθαίνεις εκεί που τελειώνει το τέλος
Και στο αδιέξοδο αυτό δεν έχεις το λόγο
Η πυξίδα χαλάει και σβήνει το δρόμο
Και πετάει μακριά και αρπάζει σημάδια
Το παρελθόν βασιλεύει στα δικά σου σκοτάδια
Ο αετός δεν σέρνεται στην αυλή της ψυχής σου
Ο καημός δεν πλένεται στην πηγή της ζωής σου
Στο σκοτάδι ένα φώς ποτέ δεν ζυγώνει
Από μια χαραμάδα το ποτέ δεν φυτρώνει
Ένα σχοινί είναι ικανό πολλές φορές στο λαιμό σου
Τον σκοτεινό χαρταετό να τραβήξει στον χαμένο καημό σου
Και πετάς σε άλλα ουράνια...όταν οι άλλοι χάνουν και αυτή τη ζωντάνια
Και στο σκοτάδι φυτρώνει μια νέα ζωή σου...τόσο φωτεινή όσο και η προηγούμενη πνοή σου.
Ο σκοτεινός χαρταετός περνάει από τη χαραμάδα
Και το φως ανάβει τη δική σου λαμπάδα
Δεν σβήνει ποτέ όσο το σκοτάδι υπάρχει
Έναν λόγο να ζεί το έχει ανάγκη
