Έχει ο Θεός

 

Έχει ο Θεός

 

 

Διχαζόμουν

σε παρατεταμένα όνειρα

μεταξύ φθοράς κι αφθονίας

πόσο βαριά τα τρόφιμα

που προκαλούν τόση ναυτία

Έπρεπε να πληρώσουμε

και δύο κιλά τροφεία

Έτσι υπολογίζαμε και τα συναισθήματα

σε μονάδα μέτρησης ανθρώπων

Αν και είχαμε κατακτήσει

τις συνήθειες των ζώων

Δεσποζόμενων από την μανία της καταδίωξης

Ακαταλαβίστικα σαν μιλούσαμε

σε διαλόγους λειψυδρίας

Βάλαμε άγκιστρο στον φόβο

Ακολουθώντας μια ματαιόδοξη ιδέα

Και να που φτάσαμε

σ' ένα ταξίδι αταξίδευτο

μπαρκάροντας για το άγνωστο

σημαδεύοντας το ανθρώπινο

Είναι ανθρώπινο συναίσθημα ο φόβος

Απόδειξη πως ήσουν άνθρωπος

Και κατοικούσες επίγεια

Είναι ανθρώπινο δημιούργημα το λάθος

Ένδειξη πως επιζητούσες το τέλειο

Πριν μάθεις το κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση

Ο Θεός ακούει τις προσευχές σου

αρκεί να έχουν ανθρώπινο αέρα

για την απελευθέρωση

Σ' αυτό το ταξίδι είναι προσηνή τα κύματα

Δείκτες

 

 

Ξύπνησα με απόγνωση

που δεν θυμόμουν τα όνειρά μου

να πάρω προφυλάξεις

να βάλω το κασκόλ

να μην αναγνωρίζομαι από τα πνεύματα

Εναπόθεσα μία ελπίδα στο επόμενο βράδυ

την ίδια ώρα, δηκτικά οι δείκτες συναντήθηκαν

Πήγε 12 και το βράδυ βγαίνουν τα φαντάσματα

κι εσύ χαμένος στα παραπετάσματα

Ώθησα την μνήμη να προσεταιριστεί την επιθυμία

και έπλασα ένα γυάλινο όνειρο

Από τα κομμάτια σου έμπηξα βαθιά το πιο θορυβώδες

Έσχισα τη μέρα, σ' ένα διηνεκές σκοτάδι

Και αντελήφθην ότι αμάρτησα

Ήταν καταδικασμένη να μην διερμηνεύεται η νύχτα

Γιατί δεν ήταν φυσικό φαινόμενο το σκοτάδι σου

 

Σκηνοθεσία

 

 

 

Σκηνοθεσία 

 

 

Όνειρα, περικυκλωμένα από αγωνία

στρατοπέδευσαν εντός μου

ένα ακόμη βράδυ η ίδια λιτανεία

οι τοξότες πήραν θέση

να στοχεύουν τις αυταπάτες

οι έφιπποι ιππότες μηδένισαν τις αποστάσεις

Η Βασίλισσα, η Αγία κοιμωμένη

δεν επέτρεπε αποστασίες

σε υπάρξεις και σωσίες

Σαν σε θάλασσα

Σαν σε αγάπησα

Εσένα ή την Ιδέα σου

Μάλλον το όνειρο το ανεκπλήρωτο

αφού εν ζωή δεν επιβιώνουν οι αγάπες

έσταζα αίμα και δάκρυα

χαρακώνοντας με αλάτι τις πληγές μου

Σαν συναντηθούμε, να' σαι βέβαιη

-δεν κάνω διακρίσεις-

ποτέ ο θάνατος δεν ήταν αιτία για τόσους φόνους

Τι κι αν δολοφονήθηκα σε τόσες σκηνοθεσίες

Σκανδαλίζω τα όνειρα

 

Τρομάζω στην επαναληπτικότητα

της ιδεοψυχαναγκαστικής νεύρωσής σου

έστειλες και άλλες τύψεις

να προσποιούνται τα παράπονα

σ'εκείνα τα εκκρεμή βράδια

που έγερναν από το βάρος

της αποκάλυψης

 

ορκίστηκα σε Θεό που δεν πίστεψα

σε θυσία που δεν ήμουν έτοιμος να κάνω

παγιδευμένος στην ίδια τελετή

να κλείνω τα μάτια μου

-παιδική συνήθεια-

να βλέπω λαμπάκια να τρεμοπαίζουν

σφίγγοντας την ψυχή μου

-ενηλικιωμένη ευήθεια-

κάνοντας πέτρα την καρδιά και το κορμί μου

πλειοδοτώντας στα όνειρα

ξεπουλώντας την ανάμνησή τους

περιφερόμενος νυχτοβάτης

στο έρεβος της αναζήτησής σου

παραπατώντας στις φωτογραφίες σου

στα κομμάτια που μάταια συγκολλούσα

 

αφού επανήλθε η λογική της επανάληψης

μην ξεχάσω και αυτό το ξημέρωμα

να ορκιστώ πως θα παραχαράξω τα όνειρά μου

ίσως το επόμενο βράδυ,

ο θάνατός σου να είναι η ζωή μου,

με σκανδάλισε η κυριολεξία.

Απεριτίφ και απέριττα

Καθίστε, πάρτε ένα απεριτίφ
διακτινιστείτε στον μεθυσμένο κόσμο
της αιωνιότητας
αλκοολική σύμπραξη
ζωντανών κοκκαλωμένων ψυχών
στο ενδιάμεσο ενός ονείρου
που εκδικείτο τη φύση του τετριμμένου
διεκδικούσε το στέμα της επανάκτησης
μιας ζωής που τρεφόταν από πόνο
αλλά μεθούσε όταν η αγάπη επισκεπτόταν
την φυλακή όπου εγκαταβίωνε
έτσι χωρίς τις αισθήσεις της
έδωσε τη συναίνεση για μια ανθρωποκτονία
με όλα τα φόντα για ταινία
με βουβά πρόσωπα
και ακατάπαυστα ομιλητικά συναισθήματα
με τη γλώσσα να ρέει πάνω στον έρωτα
του θανάτου της αποβίβασης
έτσι φτάσαμε σε σένα
επωφελημένοι του μυστήριου της ύπαρξης
θαμπωμένοι από το άγνωστο
και το γνωστό πεπρωμένο
αυτή τη φορά με αισθήσεις
και με αναίσθητη την προσμονή της ανυπαρξίας
τουλάχιστον για τον κόσμο που αδίκησε τα όνειρά μας
κι εμείς, που δεν μεθάμε ούτε από ελπίδα, ούτε από υποσχέσεις
που δίνονται ακάλυπτες, ξετσίπωτες και επιτηδευμένες
εμείς που δεν πιστέψαμε ούτε αυτό το μοιραίο
εμείς οι αμέθυστοι, ξενέρωτοι φύσει και θέση
ποια ουσία, ποιο απεριτίφ, ποιο άλλοθι να δώσουμε
στην καρδούλα μας που δεν έπαψε να χτυπάει από μέθη;
Νύχτες σαν και αυτές που τα όνειρα φυλακίζουν το σώμα μας
αφού το πρωί καταδικασμένοι τα αναπολούμε


 

Δολοφόνος ονείρων

Στοχασμοί, στοιβαγμένα όνειρα
στο'χα πει σε αυτή τη ζωή
απαντήσεις στα γιατί στέκουν απόμερα
ερωτήσεις, ερωτηματικά
η φωνή αχανής
και τα θέλω σπαρακτικά
εξορκίζουν τη λύτρωση
μην με ξυπνάς
επικίνδυνος νυχτοβάτης
και στο βάθος η ύπνωση
και αν υποκρινόμουν
τι σημασία έχει
για το σκότος της σκέψης σου
τα χέρια τρέμουν, το βλέμμα καρφώνεται
οι χτύποι κουρδίζουν την απόγνωση
στο έρεβος του γρίφου
έλυσα την αγάπη μου
δάγκωσε το όνειρο
με λύσσα να μην της ξεφύγει
σ'αυτή τη ζωή, το ξέχασες
μ'αγάπησε το πεπρωμένο
φυγείν αδύνατο
από μυαλό σαλεμένο
αχανές και το αύριο
με τύψεις ζωσμένο
πυροβόλησα τα όνειρα
που με απειλούσαν
κράτα μια σφαίρα για το τελευταίο
ονειροκρίτης σαν έγινες σε αβέβαιο μέλλον

Στοπ

Έκανες πρόβα να πετάξεις
σ'εκείνο το παράταιρο όνειρο
το ονειροπαρμένο
στα βράχια συνθλίβεις, εσύ
τις αναμνήσεις από ένα αντίο
σε μία βόλτα στον άγριο ουρανό
θύμωσε από την εναλλαγή των συναισθημάτων σου
ζητιανάκι των απανταχού σημάτων σου
στοπ, σ'αγαπώ χωρίς τελεία
στοπ, σ'αγαπώ στην εντέλεια
στοπ, σε μισώ να σ'το λέω ατελώς με αγάπη
εσύ, ακούραστη, περιπλανημένη αυταπάτη
στην τεθλασμένη οδό, την παράλληλη
εκεί τελειώνει η πρόβα η εφάμιλλη
της δικής σου ταπείνωσης
από μία αγάπη χωρίς ανταπόκριση
στο έργο εκείνο τα όνειρα ήταν οι πρωταγωνιστές

Όνειρα σε χειμερία νάρκη

Περαστικά σου, περαστικέ διαβάτη
τα χρόνια πέρασαν
στις γειτονιές που κατασκήνωνες
μετρώντας πόνους και λάθη
χάθηκαν τα όνειρα, ξεπλυμένα σαν ρούχα
στο μετέωρο κρέμασμα μιας αναπάντεχης βροχής
πολύχρωμα, άχρωμα, ασπρόμαυρα
όνειρα, μικρών παιδιών
αθώων στη σκέψη και στην εφαρμογή
πραγματικά γενναίων ψυχών
σε συνειδητή χειμερία νάρκη
ακαθόριστη, στο χρόνο
που πληγώνει
προσδοκώντας ανάσταση νεκρών
αναγέννηση, το λέγανε κάποτε
ανάταση, για κάποιους άλλους
αναθεώρησα όταν έμαθα πως
τα όνειρα είναι κόκκινες μπίλιες
που τρεμοπαίζουν, αριστερά-δεξιά
στο κλείσιμο των ματιών
που βασανίζουν αυτή την εικόνα
να μείνει για πάντα
περαστικά σου, περαστικέ διαβάτη
και σαν γυρίσεις σ'εκείνα τα λημέρια
σε παρακαλώ κλείσε τα μάτια σου
μήπως θυμηθώ από εσένα
τα όνειρα που έβλεπα μικρός

Κοκκινοσκουφίτσα

Στα όνειρα εκείνα η κυρία
ψηλά τα χέρια, ομηρία
στο δάσος μια κοκκινοσκουφίτσα,
ο λύκος έγνεψε με λύσσα
μια γυναίκα που δεν πιστεύει σε παραμύθια
ένα σώμα χωρίς αθωότητα και γλύκα
και ο λύκος θα υπάρχει στα όνειρά σου,
να σου θυμίζει τη φήμη σου
την ύπαρξή σου, από το κακό
αρχέγονο ένστικτο, μοναδικό
περπάτησε λίγο στο δάσος
να βρεις την χαμένη αθωότητά σου
συνάντησε τον πρωταγωνιστή
της λύτρωσης της καρδιάς σου
έγινες κοκκινοσκουφίτσα
επειδή τα χρώματα του καλού
τρώνε τη σάρκα σου
και η ψυχή σου σαν παραμύθι
στο στόμα των αιώνιων θαυμαστών σου

Επιθετικό όνειρο

Σαν μόνος, με μία ανάσα
να κατασπαράξει γρήγορα το όνειρο
τώρα που η μνήμη συναντήθηκε με την αφθονία
σε μία λιτανεία, σε ένα απέραντο ταξίδι ύπνου
με τα μάτια κλειστά προσποιήθηκες
το κενό δεν λυπήθηκες
μήτε την απόσταση
συνέχεια, νωχελικά, κλειστά
ερμητικά, απροσπέλαστα,
σέρνουν τον πόνο
τρίζουν οι αναμνήσεις
σπάνε οι συγκινήσεις
με κλειστά μάτια, να κλαις
τροπαιοφόρος της χρόνιας αγάπης
που κοιμόταν στα μάτια σου
κλαίει, που πλημμυρίζει στα δάκρυά σου
καίει, που αναβλύζει στα σωθικά σου
σαν Διοτίμα, μαγεύει τα σπαρακτικά σου
τα μέσα σου, τα ασάλευτα δοτικά σου
ωραία κοιμωμένη, χωρίς αντίδοτο
από το επιθετικό όνειρό σου

Εναέρια αγάπη όβερ

Αγάπη μου, στον εναέριο διάδρομο
βάλε μου ένα σημάδι
να αναγνωρίσω το μονοπάτι
άσε με να πιστεύω σε μία οφθαλμαπάτη
από εκεί στείλε μου ένα σήμα
όταν μάχομαι με το κύμα
μήπως δεν πνιγώ στην αγκαλιά της θάλασσας
αλλά στην απεραντοσύνη της πλάνης σου
μάθε μου να πετώ πριν λιώσουν τα φτερά μου
που είναι αναντικατάστατα
φύτρωσαν προσωρινά για να αντιμετωπίσω
την έλλειψη, τη δική σου έλλειψη στη λειψή πραγματικότητα
στην αιωνιότητα δεν έχω καμία ελπίδα
εκεί τα φτερά δεν είναι από κερί
μεταφορικά μεταφέρουν τα μηνύματα από τον κόσμο
που αφήσαμε
αλλά εγώ θέλω και τους δύο κόσμους
τον δικό σου και τον δικό μου
θα συναντηθούμε ποτέ σε γειτονικό ουρανό;
η θεότης τι προστάζει;
οι άγγελοι έπνιξαν τα μηνύματα
και η θάλασσα χωρίς κύματα, χωρίς μηνύματα
χωρίς μυστικά
ως πότε θα επιπλέω χωρίς την ελπίδα να γίνω το ναυάγιό σου;
αγάπη μου, μη με αφήνεις ημίθεο και ημιτελή
στον κόσμο σου ο βασιλιάς είναι γυμνός;
η θεά τύχη δεν πιστεύει σε κανένα Θεό;
τα θύματα νόμιζα ότι είναι μικροί Θεοί,
στον κόσμο που ονειρεύτηκα
μήπως τα όνειρά μου πετάνε;