Φλαμένκο

 

Φλαμένκο 

 

 

 

 

Με κοιτούσες στα μάτια

τ ' ανοιγόκλεινες

από αδυναμία

να συγκεντρωθείς σ' ένα βλέμμα

απορριματοφόρο

Πέταξες ό, τι απέμεινε

από μία ανούσια αιχμαλωσία

Προθυμοποιήθηκες

να φορέσεις χειροπέδες

τέτοια εξαιρετική ανοσία

Και ικέτης, κατασπάραξες λίγες κραυγές

σέρνοντας τις λέξεις σαν τραυλό φλάουτο

Σε αυτή την έκσταση

η μόνη ένσταση

ήταν από καταχρηστική άσκηση δικαιώματος

Στην Ανδαλουσία σαν πας

σ' ένα ξεθωριασμένο όνειρο

Θυμήσου τα βήματα του Φλαμένκο

Κάνε μπροστά στον έρωτα

Και γκρεμοτσακίσου από αγάπη

Τόσα ελαφρυντικά για μία αιτία θανάτου

Καταγεγραμμένη στους δρόμους της κατηφόρας

που έβλεπε θάλασσα

βράχια και βότσαλα ζωγραφισμένα με πάθη

Γ συν ... ίσον Amor

Μονόφθαλμος

Έρεβος στα μάτια σου
και κάθε τόσο και λίγο
κλείναν οι βλεφαρίδες
Μέδουσα γαρ η φήμη σου
και ο απόηχος της ματιάς σου
περπάτησαν με νοητό άνεμο
στα χέρια οι στυμφαλίδες
μεταμορφώθηκα σε δούρρειο ίππο
να συγκατοικήσω στο πνεύμα σου
μα τούτη η ματιά δεν άφηνε περιθώρια
στην εξοικείωση με το κρύο
κόχλαζαν κάποια ψήγματα του σ'αγαπώ
σ'έναν σκάρτο βγαλμένο από όνειρα ύπνο
και ποια ανάμνηση να μείνει για ερωμένη
προσεύχομαι στον δήμιο της αμνησίας σου,
μην καρατομήσει το τελευταίο αντίο
και ίσως, που ξέρεις, σαν αγνοείς,
το πόσο σ'αγάπησα λυτρώσει το δύο
μονόφθαλμος σαν έγινα από το σκότος
της ύπαρξής σου

Ο ήχος των ματιών σου

Στο πρώτο άκουσμα
νήπιου κλάμα απόηχος
στον κρίσιμο στίχο
ενηλικιώθηκα
στο ντουέτο
της κυνικότητάς σου
πολύ σοβαρά με πήραν
οι τύψεις και τα παράπονα
δεν ήμουν εγώ για συγκινήσεις
χαμένη αθωότητα η κρίσιμη λέξη
χωρίς ομοιοκαταληξία
αφού δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο
και πήρες λίγη έπαρση
αναμενόμενη, μα καθόλου αθώα
το ερώτημα είναι εάν την έχασες στο δρόμο
ή γεννήθηκες ένοχη από κούνια
ο ήχος των ματιών σου με παραπλάνησε
δεν είχα μάτια να κοιτάξω
τυφλός αλλά ενάρετος
ίσως γι'αυτό σε αγάπησα
ίσως γι'αυτό να πάψω τώρα
που τα μάτια σου ηχούν στην καρδιά μου
στο ξαναλέω, δεν είμαι εγώ για συγκινήσεις

Με τα μάτια επί φυλακής

Σ'ένα στάσιμο βλέμμα
συναντήθηκαν σκέψεις μυωπικές
σ'αναστάσιμο τέλμα
οι συγκρούσεις μετωπικές
αναγέννησις, διαφωτισμός
από το παρελθόν
οι θύμησες ειδωθήκαν
κάπου κοντά στην τελειότητα
στη θέωση ωσάν θύμα
του Θεού μας
σισύφειος εγωισμός
τρεμόπαιζε σ'αυτό το βλέμμα
σαν άλωση δεν το λες
σαν ανάλωση κάπου εκεί το βρίσκεις
περιφερόμενες στην οπτική γωνία
και οι τύψεις
το άφησες για πολύ, πολλά να υπομένει
σαν αποτύπωμα, αυτό που είδε ή που δεν έβλεπε
που δεν αντάμωσε ποτέ αγάπη
ούτε στα σύνορα με τα όνειρα
όταν τα μάτια κλείναν
μία αλήθωρη ματιά
πιθανόν και ενδεχομένως να κλείνει εσένα

Χωρίς κλάματα

Με τα μεγάλα σου μάτια

μέθυσες και τα κλάματα
χαρμόλυπα έπνιγαν
τη μοναξιά μου
Σου έδωσα ένα τριαντάφυλλο
το πέταξες κάτω και το πάτησες
δεν ήσουν εσύ για ρομάντζα
Σαν η φώνη σου μου υπενθύμισε
το συνώνυμο του αισθησιασμού
άλλο τόσο το βλέμμα σου
υπηρέτης τυφλής συνουσίας
φως εκ φωτός
ψευδεπίγραφο για νοήμονες έρωτες
ανόητους, σαν το προστάζεις
και στάζεις, στάζεις, στάζεις...
μη μου τάζεις το ακατόρθωτο
σε ήθελα σκοτεινή, σε αδιόρατα βράδια
μη μου λες μη, και η ζωή μου άδεια
έτσι κατά κίνησιν η ηδονή σου
να πληρώνει κανείς για το φιλί σου
πόσο άλλο ν'αντέξω τον σαδισμό
πόσο να πληγώσω τον ανδρισμό
γιατί να μην είσαι η φωτεινή εξαίρεσή μου
γιατί τα μάτια σου να μην με κλείνουν μέσα τους
Γιατί να αιχμαλωτίζομαι απ'την αδιαφορία σου
σε τείχη χωρίς αύριο, χωρίς κλάματα
χωρίς, χωρίς, χωρίς...

 

Στο μορατόριο του χρόνου

Στα μάτια εκείνα, τα δανεικά
χρέωσα ένα μέλλον
να καταφέρω να δραπετεύσω από το παρελθόν
ελθών στο παρόν σου
πουλώντας το όνειρο στον χρόνο
σαν έγδερνε το ομοίωμα κορμιού στον χωροχρόνο
αγγίζοντας σχεδόν, με τα άκρα
αναπηρικά, στο όριο
στο μορατόριο που μ'έμαθες να ζω
τυφλός στα μάτια ενός μόνιμου θεατή
της αθέατης αντοχής μου
έπαιξα τις μπίλιες εκείνες στα ζάρια
να μου δείξουν την τύχη
χωρίς πυξίδα η ανοχή δεν αντέχει στη λήθη
πολύχρωμες σαν ήταν, έδωσαν χρώμα, πρόσκαιρο
στην καταχνιά του χρόνου
να φυλακίζουν το όνειρο
να κλέβουν τον ιππότη του θρόνου
εκείνα τα μάτια ήταν δανεικά, να το θυμάσαι
τις κλεφτές ματιές, για δες, πόσο λυπάσαι
να εξαπατάς το μελλοντικό
με παρόν δανεικό
να κλέβεις τη στιγμή
σαν φωτός σπιθαμή
και με μάτια δανεικά
να θυμάσαι, προφητικά
κάποτε θα γίνουν δικά σου

Οφθαλμαπάτη

Αλυσωδεμένα μάτια
γδαρμένα από την αφοσίωση
να στάζουν ιδρώτα και αίμα
πέριξ του έρωτα, θανατηφόρου
αλυσιτελής και η απόδραση
να κλείνουν εσένα
πάνω κάτω, με αγωνία
σε αλάνθαστη πορεία, του πόνου
τα μπλε μάτια κοιτούσαν στον ουρανό
τα πράσινα βυθίζαν το δάσος
τα μαύρα, ανεμοδαρμένα, στο σκότος
τι να κάνω το χρώμα
στην τυφλή αγάπη
τι να κάνω τώρα
που ξεχνάω τα λάθη
πως όταν δω
θα σε λέω αγάπη
πως τα μάτια μιλάνε γι'απάτη
υποδουλωμένα από χρόνια νάρκη
πότε γιορτάζουν την οφθαλμαπάτη
ντοπαρισμένα από γενναιότητα και γινάτι
μάτια μου, κλείσε με στη ματιά σου

Σκορπάω θάνατο

Έβλεπα μέσα στη θάλασσα
των ματιών σου, που ξεχείλιζαν

να μην μπορείς να φωνάξεις
να κοιτάξεις κατάματα τον τρόμο

να πεις ότι νίκησες
να κομματιάσεις τον βιασμό

εκβιάζεις το συναίσθημα
να πνίξεις τον θυμό σου

φύγε, από εδώ
δεν φιλοξενώ πόνο

έγινα πόνος
και σκορπάω θάνατο

σε δεσμό αθάνατο
πολεμάω τη νύχτα

εσύ, σκέψη, ξενύχτησε
στη θέση του φόβου

ένα βράδυ έφτανε
να πνιγείς από δάκρυ

όσα τη μέρα έζησες
πόσο πουλάνε τη νάρκη

απ'άκρη σ'άκρη
βίασες και το τελευταίο σου δάκρυ

Βλέφαρα αρματοφόρα

Κουβαλούσαν χρόνια πάθηση
αυτά τα βλέφαρα ήταν αρματοφόρα
που σκοτώνουν τη θέα όταν δεν αντέχουν
τη γύμνια των γειτονικών παθήσεων
κλείνουν μόνο, όταν εσωκλείουν τον πόνο
και στο σκίτσο τα χείλη αδυνατούν να φωνάξουν βοήθεια
φιγουράρουν και αυτά ερμητικά δεμένα
με ιστούς λαθυρίνθου που καταλήγουν σ'εσένα
κρατάς το κλειδί της ευτυχίας
μίας ακατανόητης αλληλουχίας
όταν τα μάτια μιλάνε με χρώμα
όταν τα δάκρυα μαυρίζουν στο κώμα
όταν η γραμμή ισιώνει στο σώμα
που φωνάζει υπάρχω ακόμα
και τα βλέφαρα φιλοξενούν μια θέα
της Θεάς που πιστεύει στο ψέμα
της δικής σου ιερόσυλης φύσης
στου ονείρου της αλλοπρόσαλης στύσης
που εκστασιάζει τη διαταγή της ηδονής
με το μαστίγιο της άκρατης προσμονής
στη φυλακή των ανίατων παραισθήσεων
στη διαφυγή των επικίνδυνων ψευδαισθήσεων
στο βλέμμα που σκοτώνει τα βλέφαρα
πριν παγιδεύσουν τη ματιά για τα μάτια σου μόνο
Αν σε αγάπησα, είναι γιατί έμαθα να αγαπάω τυφλός
Αν σε νοστάλγησα, είναι γιατί έμαθα να ξεχνάω το φως
Όταν χαμηλώσει το σκοτάδι, θα περπατήσω στα ίχνη
της δικής σου ανάμνησης
σε υπαίτια μέθη μιας ετεροβαρούς αυταπάρνησης
Θα σκοτώσω ό,τι απέμεινε με τα άρματα αυτού που απέγινε
Της καρδιάς μου τα μάτια που ανήκουν σε σένα πριν καταλάβω ότι προδώσαν εμένα
Που αγάπησα αυτό που με σκότωσε
Εσένα, μοναδική μου αγάπη
Εσένα, που ανήκεις στα λάθη