σαν έμβρυο να κατασπαράξω τον κόσμο
λίγο βιονικό για ν'ανοίγω τα μάτια μου
Σαν συνήθεια περιπατητική
σε μονοπάτια που στριφογυρίζουν
στον ομφάλιο λώρο
πριν πνιγώ από την τόση άνοιξη
πετσοκομμένη από ώρες χειμώνα
πως να πιστέψω στην απολυτότητα του καιρού
σαν εποχιακός επισκέπτης ενός στάγματος αγάπης
από εκείνα που δεν ωρίμασαν στην ώρα τους
και τέτοια ώρα, με τέτοια λόγια
σαν έμβρυο να κλαψουρίζω λίγη φροντίδα
σαν εκείνους τους καρπούς που ωρέγομαι
προσανατολισμένος στην πυξίδα
ψάχνω το λίγο πριν από μένα
πριν αγαπήσω το κόσμιο
πριν από σένα
και στην ανάγκη για μετενσάρκωση
πριν η ύπαρξή μου γίνει παντοτινή
προσεύχομαι σε εμβρυακή στάση
λίγο να κλέψω από την μητέρα αθωότητα
νερό να πνίξω τα κλάματά μου
και στην ιεροτελεστία της γέννησης
που ξέρεις, ίσως γεννηθώ χωρίς αναμνήσεις
έτσι για να μην έχει ο θάνατος ανταγωνιστές τις μιμήσεις
αν σε ξένο σώμα κλέβω λίγο από τη δική σου ταυτότητα
άψυχη σαν ήταν με καμμένη τη φωτογραφία σου
