Στο μετέωρο γκρίζο

Όβερ, ομιλείτε με την κόλαση
Πως μπορώ να έρθω εκεί
να αποκτήσει λίγο ενδιαφέρον
η μετενσάρκωσή μου;
Δύο βήματα απ'τον παράδεισο
ένα η αμαρτία, το άλλο που δεν μετανόησες
Μα δεν αμάρτησα ποτέ μου
Πως μπορώ να σας επισκεφθώ
από μία μετέωρη υπόσταση;
Η κόλαση δεν δέχεται επισκέπτες
εκτός παραδείσου
έπρεπε να το γνωρίζετε αυτό
εσείς οι άνθρωποι,
αποκρίθηκε η φωνή απ'το σκότος
μισόκλειστα σαν ήταν τα μάτια σου
στη νιρβάνα του πόνου
κατάμεστα φως που τυφλώνει
του αιώνιου φθόνου
που η ζωή εκδικείται τον θάνατο
στη γκρίζα ζώνη μετοίκησες
εκτός στρατοπέδων
κάνε μια προσευχή για τα θύματα του παραδείσου
μέχρι και βρέφη θυσιάζονται για την κόλαση
ο Θεός σας αγαπούσε τις διακρίσεις

Reincarnation

Ποτέ σαν και τότε
μην ορκίζεσαι
για άδοτους όρκους
ποτέ σαν και τώρα
μην χαραμίζεις
την αιώνια ώρα
σ'έναν κόσμο
τοποθετημένος από τύχη
σαν η σύλληψη πέρασε
τα απόρθητα τείχη
εν μέσω θυσίας αναπόφευκτης
και συ, σε θεάρεστο έργο,
έτσι λένε οι φήμες,
ακατάλληλες
δεν υπήρξες ποτέ σαν με κοιτάς
με σαρκοβόρα μάτια
επέκεινα
πέφτω σε κώμα
στο δικό σου σώμα
ψυχή μου, ακόμα
πόσο αργεί η μετενσάρκωση
και ίσως γυρίσω
στον τρόμο αν ζήσω
τι να ζητήσω
αν τώρα λυγίσω
σ'αγαπάω ανώφελα