Θάλασσα

Στο καταφύγιο της θάλασσας
αλυσοδεμένος, μερόνυχτα
κλείνοντας τα μάτια τη μέρα
υπό το φως που διαπερνά
μια κλεφτή ματιά στο υπερπέραν
το βράδυ, αποθεωμένος από τις γοργόνες
που δεν βλέπεις, αλλά φαντάζεσαι
με υποβρύχια σκέψη
βυθίζεσαι στο απέραντο αύριο
σαν διακοπές, στο θερινό ηλιοστάσιο
αποτιμάς το κέρδος από μία παραθαλάσσια όαση
να κολυμπάς στην ακτή χωρίς βατραχοπέδιλα
ίσως σκοντάψεις στο παρελθόν
αλλά και τότε με μάτια του αύριο
η θάλασσα ξεπλένει την αμαρτία
είτε πνιγεί, είτε επιπλέει
και συ, σαν ύπαρξη, χάρτινη, επιβιώνεις στον αέρα

Ανεμοδαρμένα βλέμματα

Αντίσταση σε ένα βλέμμα
σαν εκείνα που σέρναν τον έρωτα
στα μάτια σου, στο στιγμιαίο αντίο
πριν επανασυγκολυθεί η εγκατάλειψη
σε ακατάπαυστη ροή έντασης
σε ένα χειροφίλημα αχρείο
δει δη συναισθημάτων, ω υπάρξεις αιθαίριες,
και άνευ τούτων ουδέν εστί γενέσθαι των δεόντων
στον αέρα συναντήθηκαν τα βλέμματα
αρχαιοπρεπώς και λιτά παρατηρώντας την αισχύνη
σαν από αντίθετη τροχιά
έσπασαν οι καθρέπτες της απομόνωσης
τυφλοί και οι δύο, να μαζεύουν τις μπίλιες τους
αυτές που πληγώναν τον έρωτα
κοιτώντας μέσα από τα μάτια του άλλου
από τα θραύσματα περισώθηκε λίγο άνεμος
κινητήρια δύναμη των κλαμμάτων
χωρίς μάτια να κλαίνε που τυφλώθηκαν από έρωτα
σ'αυτό το μοιραίο ταξίδι,
εναέριο με λίγη δόση από τρέλα

Αεράκι της νύχτας

Δεν αντιστεκόσουν στον άνεμο
άνομο αεράκι της νύχτας
πέρα δώθε βασανιζόσουν
στο λυγμό της νύστας
μα, τα ματάκια σου
βεγγαλικά στο σκότος της λύσσας
Γιατί αέρα βανδαλίζεις τα σύννεφα
να στάξουν αίμα από δάκρυ
γιατί επωφελείσαι της αδύναμης
του χρόνου τη στάχτη
αν πέσω, θα πάρεις δύναμη
από γενναίο αντάρτη
Αντιστέκομαι στην αγάπη σου
τη νύχτα που παραπαίω
από αγέρωχο έρωτα
αέρα γινάτι
για πόσο θα προσποιούμαι
τη θάλασσα, που κατασπαράσσει τα λάθη
αλί, στην αλήθωρη, αλησμόνητη αγάπη
στον άνεμο ξεχωρίζουν μίση και πάθη

Α-έρα σαρκοβόρα

Είχε τόσο αέρα
σε μια άλλη σφαίρα
με ένα κοστούμι αλεξίσφαιρο
να γυρίζεις γύρω από την
θανατηφόρα κίνηση
της επαλήθευσης
του εσώτερου πυρήνα
της εξαθλίωσής σου
Σαν μικρός Ολλανδός
σ'ένα βουβό ορυμαγδό
σε μία άταφη ακρόαση του ενστίκτου
και όμως μοιραλατρούσες πάνω στον τάφο
της προσδοκίας, μιας ξεχασμένης ιστορίας
Πέταξε και εκείνη σαν τον άνεμο
όταν θυμόταν ότι σου έδινε αέρα
πριν πνίξει το θυμό σου
πριν σκορπίσει την ελπίδα σου
Να ζεις από αέρα, τι πιο σπουδαίο
να ζεις ανέξοδα, να ξοδεύεις τον αέρα των άλλων
ίσως θυμηθεί ότι στο τέλος δεν σου απομένει τίποτε άλλο
παρά λίγο οξυγόνο στην αιθαλομίχλη
Σαν μικρός Ολλανδός, ο τιποτένιος
που του χάρισαν την παπαρούνα
να ξεχνιέται στο μεταίχμιο
όταν η τουλίπα ντύνει την ολονύχτια έξοδό του,
να πετάξει χωρίς αέρα σε έναν ανεμοστρόβιλο χωρίς τα συστατικά του
σπαρακτικά να αναζητάει ό,τι απέμεινε
ο αέρας δεν ήταν πια σύμμαχός του
Πέτα μικρή αγάπη, πέτα εκείνα τα λάθη
πέτα αφού μετανιώνεις αυτό που σε έκανε αγάπη
ο αέρας που αναπνέεις από ό,τι απέμεινε
είχα φυλάξει λίγο μήπως θυμηθείς ν'αναπνεύσεις
μήπως θυμηθείς ότι από εμένα ζούσες
Αέρα σαρκοβόρε
Αέρα αεροπόρε
Αέρα σε μια ανέραστη έρα
Α-έρα