Είχε τόσο αέρα
σε μια άλλη σφαίρα
με ένα κοστούμι αλεξίσφαιρο
να γυρίζεις γύρω από την
θανατηφόρα κίνηση
της επαλήθευσης
του εσώτερου πυρήνα
της εξαθλίωσής σου
Σαν μικρός Ολλανδός
σ'ένα βουβό ορυμαγδό
σε μία άταφη ακρόαση του ενστίκτου
και όμως μοιραλατρούσες πάνω στον τάφο
της προσδοκίας, μιας ξεχασμένης ιστορίας
Πέταξε και εκείνη σαν τον άνεμο
όταν θυμόταν ότι σου έδινε αέρα
πριν πνίξει το θυμό σου
πριν σκορπίσει την ελπίδα σου
Να ζεις από αέρα, τι πιο σπουδαίο
να ζεις ανέξοδα, να ξοδεύεις τον αέρα των άλλων
ίσως θυμηθεί ότι στο τέλος δεν σου απομένει τίποτε άλλο
παρά λίγο οξυγόνο στην αιθαλομίχλη
Σαν μικρός Ολλανδός, ο τιποτένιος
που του χάρισαν την παπαρούνα
να ξεχνιέται στο μεταίχμιο
όταν η τουλίπα ντύνει την ολονύχτια έξοδό του,
να πετάξει χωρίς αέρα σε έναν ανεμοστρόβιλο χωρίς τα συστατικά του
σπαρακτικά να αναζητάει ό,τι απέμεινε
ο αέρας δεν ήταν πια σύμμαχός του
Πέτα μικρή αγάπη, πέτα εκείνα τα λάθη
πέτα αφού μετανιώνεις αυτό που σε έκανε αγάπη
ο αέρας που αναπνέεις από ό,τι απέμεινε
είχα φυλάξει λίγο μήπως θυμηθείς ν'αναπνεύσεις
μήπως θυμηθείς ότι από εμένα ζούσες
Αέρα σαρκοβόρε
Αέρα αεροπόρε
Αέρα σε μια ανέραστη έρα
Α-έρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου