το φυτευτό σου σώμα...

περνάς και φεύγεις στον αέρα σαν μέλισσα
τώρα ξεχνάς τι χθές με κόπους διέλυσα
αυτό το ποθητό γιατί του ποτέ που δεν έλυσα
αυτής της ψυχής το υγρό της πηγής που δεν έχυσα
και όλο αυτό γεμίζει κενά ταπεινά της δικής σου υπόστασης
όσο αδειάζει τα νερά του ωκεανού της δικής σου απόστασης
μακριά σου φωνάζει...μικρέ αγέρωχε
οι βασιλικές οι πάπιες δεν κρύβουν πρίγκηπες
δεν πετάς μακριά χωρίς τα φτερά της καρδιάς σου
ένα σώμα δεν κάνει πολλά να χαίρονται
μία ψυχή δεν κάνει πολλές να επαίρονται
όταν κενές ιαχών του υψίστου αυτού εγώ σου
μύρια όσα κακά οσφραίνονται
το φυτευτό σου σώμα σου πάει πολύ
ένα προσωπείο φτηνό σε προβολέα μάχης
εκεί φαίνεται η πάλη των δύο τόξων
το ουράνιο έχει χρώμα μαύρο
το τόξο έχει χρώμα άσπρο
γεννήθηκες από σπόρους μαγείας
πιο κοντά σου φωνάζει...μικρέ αγέραστε
το φυτευτό σου σώμα σου πάει πολύ
ουράνιο τόξο δεν είδες ποτέ
άσπρο μαύρο ένα τέλος τραγικό
χωρίς χρώματα φυτρώνεις καλύτερα
χωρίς αέρα η βροχή σε κάνει πιο δυνατό
μη πεθάνεις...δε γίνεται
το φυτευτό σου σώμα σου πάει πολύ.