Δήγμα αγάπης και έρωτα

 

Δήγμα αγάπης και έρωτα

 

 

 

Χαράμισα δίφθογγα

σπαγγοραμμένος ο χρόνος

εφιαλτικός ο τροχονόμος

καθώς περνούσα ημιθανής

τα σοκάκια της ενάλιας περιπλάνησης

Αχανής η θάλασσα και η έλξη

και το κύμα

στο βαθύ γαλάζιο της εξαέρωσης

Σκούντηξα ένα σίγμα, με συρτό άνεμο

Και παραδόπιστος ο ήχος

μου επέστρεψε ένα σ' αγαπώ

πλημμυρισμένο από ένοχη εγκατάλειψη

Πως να σου φωνάξω σ' αγαπώ

όταν εξαντλήθηκε ο ήχος η ηχώ

Πως να πείσω για το ανθρώπινο

το ανθρωπίνως δυνατό

το επίγεια θεάρεστο

όταν το μόνο δείγμα

ότι πέρασε ψυχή

ότι ήσουν η αγάπη μου

ήταν ένα κοπάδι μπουρμπουλίθρες

πριν την απονενοημένη κατάδυση

Βρυκόλακας

 

 

"Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα"

Σήμερα εκδικήθηκα το αύριο

Άλλαξα την ώρα

Προσποιήθηκα τους δείκτες

Άγγιξα την τελειότητα του χρόνου

Σαν τράπουλα ξεφύλλισα τα δευτερόλεπτα

"Θα επιβιώσω"

ψιθύρισε η ερεβώδης νύχτα

στο κάτω κάτω δεν ήμουν βρυκόλακας

Μοναχά, μονάχος, έπινα λίγο αίμα

από τα πτώματα

Πότε δεν σκότωσα, όμως, την αγάπη μας

Κουρδισμένη πανσέληνος

 

 

Πως να μιλήσω στον χρόνο

να του πω, πως καθυστέρησα

με τα δικά του δευτερόλεπτα

δανεικά, που δεν γυρίζουν πίσω

πότε να καλέσω την ώρα

να της πω, πως ερωτεύθηκα

την αναμονή της προσπέλασής της

πειράζω τα πτερύγια από ένα ρολόι

επιπλέοντας

στη συνήθη βόλτα του παρελθόντος

πνίγομαι, κάνω πως πνίγομαι

σ'εκείνη τη στάση που κούρδιζα

και η επανάληψη ξαναρωτάει

τις ελλείψεις:

αυτή η πανσέληνος για πόσο, άραγε,

θα είναι ερωτευμένη με τις εκλείψεις

αγάπη μου, αυτή την ώρα μη λείψεις 

Πως να σου το πω όταν δεν ξέρω

Πέρασαν τα χρόνια
διέφυγαν οι στιγμές
ενδημούσα η στίξη
και τα στίγματα πτερόεντα
μεταναστευτική χρόνια νόσος
επάρατος ενίοτε
και επηρμένη
"ήμουν για πάντα κολλημένος"
δύο επαναλήψεις, από διαφορετική κατεύθυνση
"μεταξύ του αγάπησα ή θ'αγαπήσω"
ελλειπτική η πρόταση, λείπει το "εσένα"
δεν απευθύνομαι στο πρώτο πρόσωπο
η αντωνυμία ήταν ψυχοφθόρα
εμένα ποιος με σκέφτηκε
συνωνυμία ή τελειώνει η ώρα
αγάπη μου, αν μου επιτρέπεις
να υποκριθώ τη λέξη ή το συναίσθημα
ή και τα δύο, εάν έτσι νιώθεις καλύτερα
σε πληθωρισμό του τίποτα
όταν τα μέσα φαντάζουν ανείπωτα
ίσως σ'ένα απροσδιόριστο μέλλον
συναντηθεί ο βούρκος των κλαμάτων μας
"και ναι μετάνιωσα"
πολλές επαναλήψεις
"ή μετανόησα;"
σ'ένα βράδυ διακοπτόμενο
"και ο τύραννος χρόνος"
αχανής και δυνάστης
"μια ελπίδα μου δίνει"
το ξανασκέφτεται
"αγάπησέ με πριν το τέλος"
και ίσως γίνει

Εξεμάνη ο χρόνος

Πόσο να περιμένω, σε καθυστέρηση
αναμονή, εξεμάνη και ο χρόνος
πως να σκανάρω όλου του κόσμου το άπειρο
πεπειραμένος σε υπολανθάνουσα πείνα
η δυστυχία ταΐζει τη στιγμή της λύτρωσης
κοκκαλωμένη με αποφάγια αγάπης
πάρε ένα για επιδόρπιο
η προδοσία γλυκαίνει την ήττα
μονόφθαλμος, σε τοπίο γκρίζο
οι άλλες αισθήσεις αδημονούν
να κατασπαράξουν την αφή σου
πεπλανημένη από την όραση
σε ορατότητα αμφιβόλου
ονειροπόλου, ποιότητας, δισκοβόλου
μα τι όνειρο
να σκοτώνει την ώρα
μα τι άπειρο
να σταματάει το τώρα
γέμισα αγάπη όταν γύρισα τον χρόνο πίσω

Το άγαλμα του χρόνου

Δίπλα στο χρυσαλεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς
κείται η Νίκη της Σαμοθράκης
τα φτερά αδυνατούν να προστατέψουν τον χρόνο
που κυλάει βασανιστικά
όχι γιατί αργεί τόσο να φτάσει στο τέλος
όσο γιατί πολύ γρήγορα κατασπαράσσει κάθε απόλαυση
να μην μπορείς να δεις τις αποτυπώσεις του
να διυλίσεις τις διαδόσεις του
στον αφρό να ψαρέψεις τις εντυπώσεις σου
μα όλα πνίγονται στο χρόνο
που μετουσιώνεται σε άγαλμα θαυμασμού
της αγαλλίασης κολασμού
γιατί πρέπει να περιμένεις οι στατικές φιγούρες να κινηθούν
να σου θυμίσουν ότι κάποτε η ευχαρίστηση ζούσε
και σμίλευε τη χαρά της προς απόλαυση των θεατών της υπεροχής σου
όταν νικούσες δεν σου απέδιδαν φόρο τιμής τον χρυσό θαυμασμό τους
ήσουν ολόχρυση αποτύπωση στο όνειρο της θέωσης
που και τότε υπήρχε εν αγνοία σου
τι αποθέωση να μεγαλοποιείς τα μικρά θαύματά σου
όχι μόνο σε έργα τέχνης, αλλά της κακότεχνης αξιολάτρευτης
απροσπέλαστης φύσης σου
εκεί που τα ελαττώματα διακοσμούν την τελειότητα του εγχειρήματός σου
να υπάρχεις και μετά τον χρόνο που σταματάει στην αδυναμία σου

Οι δείκτες του μωρού

Και το ρολόι κοιτούσε
μοιρολατρικά τους δείκτες
Από άλλη γωνία
δεν ήταν όμως ουδέτερη
συνέχιζε να δείχνει και αυτό
απλά οι δείκτες του
λειτουργούσαν πια αυτόνομα
μπορεί και να μην συνέπιπταν
οι στάσεις τους, μηδέ οι αποστάσεις τους
κάπου συναντήθηκαν εκτός του προκαθορισμένου
και άρχισαν να μετράνε τις ώρες
άνευ ρυθμού προγραμματισμένου
ξεχασμένου από τους κανόνες
λησμονημένου από τους θαμώνες
πόσο προβλέψιμοι συνδαιτημόνες
η ώρα πέρασε, το ρολόι γέρασε
οι δείκτες τσίλια κρατούσαν πιά,
τιμωρημένοι από την έλλειψη,
στον πικρό χρόνο
πότε θα συναντήσουν τον πόνο
γιατί από μακριά στέλνει τις ώρες του
και βανδαλίζουν τις στιγμές τους
μαστίγιο και οι δείκτες
μαστίγιο και το ρολόι
και τα τραύματα αποστάσεις αμέτρητες
που δεν μπορεί να μετρήσει
χάθηκε και ο χρόνος και η απόλαυση
και δεν ξέρει αν η κόλαση
ώρες μετράει ή αόρατη και αυτή προσπερνάει
τον παράδεισο
στην άβυσσο μόνο μη σταματήσεις
γιατί εκεί και το ρολοί και οι δείκτες λειτουργούν
και το χάος θυμάται να το κουρδίζει
γιατί χωρίς δείκτες δεν ελπίζει
με την ψυχή σου, συνώνυμό του, να αναμετρηθεί
μήπως το χρόνο νικήσει, αλλά και την αναμονή
στη στάση του θανάτου δεν έχει βάλει καμία υπενθύμιση
μόνο ξεκούρδισε τον ήχο του ρολογιού
σαν του γιογιού του μωρού που κλαίει όταν διψάει