Κραχ στο μπαλόνι (Αερόστατος πόνος)

 

 

Αποφάσισα να σου γράψω

να κάνω κομμάτια τις λέξεις

και να φτάσω στην επανασύνθεση

Θυμάμαι όταν μου'πες

ότι η μέλισσα εξαφανίστηκε

αλλά το φτερούγισμά της

ανατίναξε ένα κραχ στην καρδιά μου

Αναρωτήθηκα εάν η ανάμνηση

ήταν απόρροια της λήθης

ή της επανάληψής της

Κουρδιστό σαν ήμουν 

άθυρμα της τύχης

αφοσιώθηκα στα μπαλόνια

που έσταζαν τον αέρα της απελευθέρωσης

Ήμουν μετέωρος, ένα παιχνίδι της τύχης

δοσμένο από τα παιδικά σου μάτια

γαντζωμένο στην ελπίδα του επουράνιου

Αερόστατος ο πόνος, σε στατική επανάληψη 

Αν το γράμμα αυτό φτάσει σ'εσένα

άφησε μου ένα ίχνος έκρηξης

Πόση αγάπη να χωρέσει σ'ένα μπαλόνι

 

 

Βιωματικό, αναφώνησες

σαν παρέλαυναν, άτεχνα

τα σπαρταριστά όνειρά σου

Έπρεπε, πάση θυσία, να καταγραφεί

η ομίχλη μεταξύ των εικόνων

που ήταν η αιτία για τόσες αναπαραστάσεις

Θυμόσουν, ένα μικρό αερόστατο

αγέρωχα να υψώνεται στον πέρα κόσμο

Μήπως ήσουν πέντε, κατά τύχη

πριν το προμελετημένο έγκλημα της λήθης

Σε διπλανή κούνια, ένα κοριτσάκι

που αιωρείτο μετέωρο

"Μαρία, βοήθησέ με"

Τα γαντζωμένα νύχια του προμήνυαν 

βαθουλωτά τραύματα στους τοίχους

και στην εντοιχισμένη ευαισθησία

Εκείνη την ημέρα -

παραφράζω το σκοτάδι

από υπερβολή ή μεταφορικότητα -

τα δύο μικρά ματάκια 

συναντήθηκαν με τα μανουάλια

έμαθαν ότι τόσα χρόνια

τα κεράκια συντροφεύουν

την έλλειψη, την αγάπη, την ελπίδα

αυτή η τριλογία

σαν νεράκι καταπίνεται τώρα

μετά από τόσα έτη εγκατάλειψης

Λίγο αργότερα, τα δύο μικρά ματάκια

αντέδρασαν σαν συνάντησαν

ένα μέλλον από ακατάλληλα παιχνίδια

-διχασμένη η επιλογή, καταδικασμένη από κούνια-

Μαμά -και μπαμπά ενίοτε- 

εκείνη τη νύχτα έπρεπε να μην με σώσετε από τον αέρα

αγέρωχα τα μάτια σας, σαν καθρεπτίζονταν

σ'εκείνο το ακανόνιστο μπαλόνι

Το αλώνι που αλώνει

Στο όριο αδημονείς
να κατακτήσεις
το αυτεξούσιο
να μην μπορείς
να το ορίσεις
Στην κόψη της ευτυχίας
τα κομμάτια της δυστυχίας
μεγαλύτερα φαντάζουν
δεν αλλάζουν, ενόψει φιλοξενίας
αυτή η βουλιμία
αλλή μία φορά σε καθηλώνει
αυτό που δηλώνει
ξέχωρο του υποδηλώνει
για ακόμη μία φορά μόνη
σε ατελή αγχόνη
ποτέ δεν λυτρώνει
και σε αυτό το μπαλόνι
αγγέλη και κλώνοι
συνωστίζονται μόνοι
ίσως πνιγείς πριν δραπετεύσεις
απ'τ'αλώνι, αυτό που αλώνει
που εξισώνει, που αλλοτριώνει
το μέσα καρδιά μου δεν μαραζώνει