389/1991 ΑΠ
(ΝΟΒ 1991/1130, ΠΟΙΝΧΡ 1991/983)
Διατάραξη συνεδριάσεων δικαστηρίων. Στοιχεία. Άρθρο 197 ΠΚ. Πρόβλεψη δύο σωρευτικώς τελουμένων εγκλημάτων: αυθαίρετη παρεμπόδιση και διατάραξη συνεδριάσεως. Περίπτωση δικηγόρου που υπέβαλε ένσταση εξαιρέσεως διαμαρτυρόμενος ταυτόχρονα για προκατάληψη του δικαστή σε βάρος του. Δεν στοιχειοθετείται το έγκλημα. Αναίρεση για εσφαλμένη ερμηνεία.
ΑΠ Αριθμ. 389/1991
Προεδρεύων ο αντιπρόεδρος Χ. Χριστοφορίδης
Εισηγητής ο αρεοπαγίτης Γ. Παπαγεωργίου
Επειδή κατά τη διάταξη του άρθρου 197 του ΠΚ "όποιος χωρίς να
διαταράξει την κοινή ειρήνη εμποδίζει αυθαίρετα τη συνεδρίαση
δικαστηρίου ή τη διαταράσσει σοβαρά με διέγερση θορύβου ή αταξίας ή με
οποιονδήποτε άλλο τρόπο τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών".
Η διάταξη αυτή προβλέπει δύο σωρευτικώς τελούμενα εγκλήματα, αφενός
την αυθαίρετη παρεμπόδιση της συνεδρίασης του δικαστηρίου και αφετέρου
τη διατάραξη αυτής, κάθε ένα δε από αυτά μπορεί να τελεστεί με τη
διέγερση θορύβου, αταξίας ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Η παρεμπόδιση
τελείται όταν δε κατέστη από την ενέργεια του υπαιτίου εφικτή η έναρξη
ή η εξακολούθηση της συνεδριάσεως, με αποτέλεσμα να ματαιωθεί, η
διατάραξη δε όταν δυσχεραίνεται η κανονική διεξαγωγή της αρξαμένης ήδη
συνεδρίασης ή διακόπτεται αυτή. Για τη συγκρότηση της αντικειμενικής
υπόστασης του εγκλήματος της διατάραξης των συνεδριάσεων πρέπει η
παρεμπόδιση ή διατάραξη να γίνεται αυθαίρετα, δηλαδή χωρίς δικαίωμα
του ενεργούντος. Υποκειμενικώς απαιτείται δόλος που συνίσταται στη
θέληση παραγωγής των πραγματικών περιστατικών τα οποία απαρτίζουν την
έννοια της πιο πάνω πράξης και ενδεχόμενος δόλος αρκεί. ...
Στην προκειμένη περίπτωση όπως προκύπτει από την προσβαλλόμενη απόφαση του
Πενταμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης, ο αναιρεσείων δικηγόρος
Θεσσαλονίκης καταδικάστηκε για διατάραξη της συνεδριάσεως του
Μονομελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης που δίκαζε, κατά τη διαδικασία
των ασφαλιστικών μέτρων, της πράξης του αυτής συνιστάμενης ειδικότερα
στο ότι: "Στη Θεσσαλονίκη την 30.4.1984 κατά τη συνεδρίαση του
Μονομελούς Πρωτοδικείου που δίκαζε κατά την διαδικασία των
ασφαλιστικών μέτρων, κατά την οποία δικαζόταν η υπόθεση μεταξύ της
αιτούσης Ε. συζύγου P.M. (θυγατρός και πελάτιδός του) κατά της
ομορρύθμου εταιρείας "Δ.Μ.Κ.Β. και Δ.Μ.Ο.Ε." που εδρεύει στη
Θεσσαλονίκη, όταν εκφωνήθηκε από το Δικαστή η υπόθεση εμφανίστηκε και
απευθυνόμενος στον Πρόεδρο του Δικαστηρίου (Δικαστή) αναφέρθηκε σε
άσχετα με την υπόθεση θέματα και σε παρατήρηση να περιοριστεί στην
υπόθεση, συνέχισε διαμαρτυρόμενος λέγοντας: "δεν μπορείτε εσείς να
μου στερήσετε το δικαίωμα του αναφέρεσθαι εις τας άρχας το οποίο
προβλέπεται από το άρθρο 3 του Συντάγματος σε προσωπική μου υπόθεση"
και σε ερώτηση του Προέδρου, γιατί τα αναφέρει αυτά απάντησε ότι
προβάλλει την ένσταση εξαιρέσεως του Δικαστή, διότι: "διαπίστωσα
προκατάληψή σας ενώπιον εμού προσωπικά ως δικηγόρου, των υποθέσεων της
οικογενείας μου και όλων των πελατών μου, όσων υποθέσεων χειριστήκατε
εσείς. Αναφέρομαι σε 10 υποθέσεις που δικάσατε εσείς και στις οποίες
με κατατροπώσατε. Έχω υποβάλλει καταγγελία ενώπιον του Αρείου Πάγου
και του κ. Εισαγγελέα εναντίον ορισμένων δικαστών και εναντίον σας".
Με αυτά τα πραγματικά περιστατικά που περιλαμβάνονται στο διατακτικό
της απόφασης και αναφέρονται στις παραδοχές του αιτιολογικού της,
έκρινε το Εφετείο ότι στοιχειοθετείται αντικειμενικά και υποκειμενικά
η υπόσταση του εγκλήματος της διατάραξης της συνεδρίασης του
Δικαστηρίου. Έτσι όμως όπως έκρινε το Εφετείο εσφαλμένα ερμήνευσε και
εφάρμοσε τη διάταξη του άρθρου 197 του ΠΚ, καθόσον τα πραγματικά
περιστατικά, για τα οποία κηρύχθηκε ένοχος ο αναιρεσείων δεν
συγκροτούν την αντικειμενική και υποκειμενική υπόσταση του πιο πάνω
εγκλήματος αφού: α) Η διαμαρτυρία του αναιρεσείοντος για τη μη στέρηση
του δικαιώματος του αναφέρεσθαι και η υποβολή της ένστασης εξαιρέσεως
δεν αποτελούν διέγερση θορύβου ή αταξίας ώστε να εμποδισθεί ή
διαταραχθεί η συνεδρίαση του δικαστηρίου, β) δεν επήλθε εμπόδιση ή
διατάραξη της συνεδριάσεως με την έννοια που αναφέρθηκε στη μείζονα
σκέψη, γ) η διαμαρτυρία του αναιρεσείοντος, συνοδευόμενη από την
υποβολή ενστάσεως εξαιρέσεως του Δικαστή, δεν έγινε χωρίς δικαίωμα,
δηλαδή δεν ήταν αυθαίρετη, ενόψει του ότι η υποβολή ενστάσεως
εξαιρέσεως αποτελεί δικαίωμα του διαδίκου και προβλέπεται από τα άρθρα
52 επόμ. του ΚΠολΔ, ο αναιρεσείων παρίστατο ως δικηγόρος σε υπόθεση
στην οποία διάδικος ήταν η θυγατέρα του Ε.Μ. και δ) από τα ως άνω
πραγματικά περιστατικά δεν προκύπτει η δολία προαίρεση του
αναιρεσείοντος με τη μορφή, είτε του αμέσου, είτε του ενδεχόμενου
δόλου, ώστε να στοιχειοθετείται και το υποκειμενικό στοιχείο του
εγκλήματος. Συνεπώς πρέπει να γίνει δεκτός ως βάσιμος ο από το άρθρο
510 παρ. 1 εδ. Ε του ΚΠΔ τέταρτος λόγος αναίρεσης, να αναιρεθεί η
προσβαλλόμενη απόφαση και, εν όψει του ότι δεν υπάρχει αξιόποινη πράξη
και ως εκ τούτου δεν συντρέχει περίπτωση παραπομπής της υπόθεσης προς
νέα συζήτηση σύμφωνα με τα άρθρο 519 του ΚΠΔ, να κηρυχθεί από το
Δικαστήριο τούτο αθώος ο αναιρεσείων κατά το άρθρο 518 παρ. 1 του ΚΠΔ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου