Το Χρώμα

Ανεξίτηλο χρώμα
άφησέ με, να βγω απ'το κώμα
αλήθεια, μου επιτρέπεις να ζω ακόμα;
αναδύεσαι απ'την κόλαση
απ΄το βαθύ αχανές σου
σε έναν παράδεισο, γιατί, άραγε,
δεν λειτουργούν οι μηχανές σου
παγίδευσα την απόχρωση των χρωμάτων σου
να σε φέρω μαζί μου
να γλιτώσω τον άχρωμο έρωτα
όταν μεταναστεύω στη γη σου
δίπλα σου, τα χρώματα χάνονται
μένει η φυγή σου
το κόκκινο ανταγωνίζεται
την μαύρη πληγή σου
δεν έχει σημασία ότι είσαι η μητέρα
του ουράνιου τόξου
δεν ζεις αιώνια στη θάλασσα
του απέραντου νότου
ζωγραφίζεις την πίκρα
ενός μόνου ανθρώπου
στον καμβά μίας σύνθεσης χρωμάτων
στη σταγόνα της μοναξιάς των αόρατων τραυμάτων
ζωγραφισμένα, με αφοσίωση, στην εντέλεια
να σου θυμίζουν το χρώμα της καρδιάς σου
όταν το χρώμα μιλούσε από έρωτα
έμεινε ανεξίτηλο στην ψυχή σου
όταν το χρώμα ήταν φλύαρο
ξεχάστηκε, να ζωγραφίσει την φυγή σου

Ουράνιο τόξο

Φάτσα σε καμβά παραχαράκτη
ράτσα σε απόδραση του καταρράκτη
πλημμύρισε το χρώμα από τα μάτια σου
και έβαψε τις αεροφόρους οδούς
μοιροφόρους αναστεναγμούς
σε λιγμούς και τα δάκρυα και ο καμβάς τους
αλλοίωσαν το πρόσωπο και τη ράτσα σου
δολοφόνου νόμιζες, του Λομπρόσο
αλλά η πρόζα παραπλανούσε
τα θύματά σου πολλά, και πολύχρωμα
μα ο καμβάς παγίδευσε αυτά
στη ζωή της τέχνης σου
να προσεγγίζεις τα θύματα μόνο στα χρώματα
και απ'αυτά να βάφεις ό,τι ξεθώριασε
εκτός δεν πρέπει να κάνεις καμία κακοτεχνία
το πινέλο στα χέρια σου ασφαλές
τι λές, ουράνιο τόξο
λίγο δεξιά, λίγο αριστερά
ευθεία, όπισθεν
και ίσως σε δούν
χωρίς να σε αγγίξουν
τα ουράνια ποτέ δεν πρέπει να χρωματίζουν
την πραγματικότητα
και εσύ το ξέρεις καλύτερα
η δολοφονική φύση χρωματίζει μόνο εσένα
μην τη δει κανείς και σε απομυθοποιήσει
το ουράνιο τόξο σκοτώνει μόνο τους εισβολείς
να διατηρήσει το μύθο του δολοφόνου
που εξ αμελείας εκθέτει την αγάπη του
μήπως αποφυλακιστεί από το τόσο χρώμα

το φυτευτό σου σώμα...

περνάς και φεύγεις στον αέρα σαν μέλισσα
τώρα ξεχνάς τι χθές με κόπους διέλυσα
αυτό το ποθητό γιατί του ποτέ που δεν έλυσα
αυτής της ψυχής το υγρό της πηγής που δεν έχυσα
και όλο αυτό γεμίζει κενά ταπεινά της δικής σου υπόστασης
όσο αδειάζει τα νερά του ωκεανού της δικής σου απόστασης
μακριά σου φωνάζει...μικρέ αγέρωχε
οι βασιλικές οι πάπιες δεν κρύβουν πρίγκηπες
δεν πετάς μακριά χωρίς τα φτερά της καρδιάς σου
ένα σώμα δεν κάνει πολλά να χαίρονται
μία ψυχή δεν κάνει πολλές να επαίρονται
όταν κενές ιαχών του υψίστου αυτού εγώ σου
μύρια όσα κακά οσφραίνονται
το φυτευτό σου σώμα σου πάει πολύ
ένα προσωπείο φτηνό σε προβολέα μάχης
εκεί φαίνεται η πάλη των δύο τόξων
το ουράνιο έχει χρώμα μαύρο
το τόξο έχει χρώμα άσπρο
γεννήθηκες από σπόρους μαγείας
πιο κοντά σου φωνάζει...μικρέ αγέραστε
το φυτευτό σου σώμα σου πάει πολύ
ουράνιο τόξο δεν είδες ποτέ
άσπρο μαύρο ένα τέλος τραγικό
χωρίς χρώματα φυτρώνεις καλύτερα
χωρίς αέρα η βροχή σε κάνει πιο δυνατό
μη πεθάνεις...δε γίνεται
το φυτευτό σου σώμα σου πάει πολύ.