Συμφωνία

 

Θέλησα να κάνω μια συμφωνία

Ντο, στ' αρχικά σου στάθηκα

Θέλησα να σμικρύνω τον χρόνο

Ρε, στις παύσεις αποτάνθηκα

Μου' παν πως οι φωνές απ' τις νότες

εγκαταλείφθηκαν κάποτε

σ' ένα σπήλαιο

και συνηθίσαν στην ματαιότητα

Να επιστρέφουν σαν αντίλαλος

Κάποια βράδια, νόμιζα

πως με κοιτούσαν αλλήθωρα

Μη, νομίζεις πως τα παιχνίδια του νου

ήταν τουβλάκια για τρίλιζα

Εξαντλήθηκαν οι ήχοι

από παράλυση

Σε αυτή τη συγχορδία δεν είχαν σύμμαχο τον διάβολο

Δεν σου' παν, κακόμοιρο,

πως η κόλαση δεν υποδέχεται

ημιτελή πτώματα

Αμήν (Α, μην)

Απώτατε Θεέ
ένας ερειπωμένος χτύπος
στο καμμένο περιβόλι
ενός άσφαλτου λάθους
χαίρε κεχαριτωμένη
προσφωνά την ελπίδα
που εμπορεύεσαι
Άθεε, Α Θεέ μου
στο στερητικό ακούς καλύτερα
τα θύματα μιας ζωής που
δεν βιώνεται με θαύματα
κάποτε άκουσα, σαν θυμάμαι
μια μέλισσα σκοτώθηκε
από χέρια αθώα
και μετά αναγεννήθηκε
έτσι πίστεψα σ'εσένα
στιγμιαία, όπως και τα λάθη μου
μα τότε τα θύματά σου
από κει πάνω μου φώναξαν
πως μόνα εκείνα επιβιώνουν
σε ζωή μετά θάνατον
αιωνία σου η μνήμη
και η τρισκατάρατος
αμήν
Α μην μου την στερήσεις
την επίγεια κόλαση

Στο μετέωρο γκρίζο

Όβερ, ομιλείτε με την κόλαση
Πως μπορώ να έρθω εκεί
να αποκτήσει λίγο ενδιαφέρον
η μετενσάρκωσή μου;
Δύο βήματα απ'τον παράδεισο
ένα η αμαρτία, το άλλο που δεν μετανόησες
Μα δεν αμάρτησα ποτέ μου
Πως μπορώ να σας επισκεφθώ
από μία μετέωρη υπόσταση;
Η κόλαση δεν δέχεται επισκέπτες
εκτός παραδείσου
έπρεπε να το γνωρίζετε αυτό
εσείς οι άνθρωποι,
αποκρίθηκε η φωνή απ'το σκότος
μισόκλειστα σαν ήταν τα μάτια σου
στη νιρβάνα του πόνου
κατάμεστα φως που τυφλώνει
του αιώνιου φθόνου
που η ζωή εκδικείται τον θάνατο
στη γκρίζα ζώνη μετοίκησες
εκτός στρατοπέδων
κάνε μια προσευχή για τα θύματα του παραδείσου
μέχρι και βρέφη θυσιάζονται για την κόλαση
ο Θεός σας αγαπούσε τις διακρίσεις

Το Χρώμα

Ανεξίτηλο χρώμα
άφησέ με, να βγω απ'το κώμα
αλήθεια, μου επιτρέπεις να ζω ακόμα;
αναδύεσαι απ'την κόλαση
απ΄το βαθύ αχανές σου
σε έναν παράδεισο, γιατί, άραγε,
δεν λειτουργούν οι μηχανές σου
παγίδευσα την απόχρωση των χρωμάτων σου
να σε φέρω μαζί μου
να γλιτώσω τον άχρωμο έρωτα
όταν μεταναστεύω στη γη σου
δίπλα σου, τα χρώματα χάνονται
μένει η φυγή σου
το κόκκινο ανταγωνίζεται
την μαύρη πληγή σου
δεν έχει σημασία ότι είσαι η μητέρα
του ουράνιου τόξου
δεν ζεις αιώνια στη θάλασσα
του απέραντου νότου
ζωγραφίζεις την πίκρα
ενός μόνου ανθρώπου
στον καμβά μίας σύνθεσης χρωμάτων
στη σταγόνα της μοναξιάς των αόρατων τραυμάτων
ζωγραφισμένα, με αφοσίωση, στην εντέλεια
να σου θυμίζουν το χρώμα της καρδιάς σου
όταν το χρώμα μιλούσε από έρωτα
έμεινε ανεξίτηλο στην ψυχή σου
όταν το χρώμα ήταν φλύαρο
ξεχάστηκε, να ζωγραφίσει την φυγή σου

Οι δείκτες του μωρού

Και το ρολόι κοιτούσε
μοιρολατρικά τους δείκτες
Από άλλη γωνία
δεν ήταν όμως ουδέτερη
συνέχιζε να δείχνει και αυτό
απλά οι δείκτες του
λειτουργούσαν πια αυτόνομα
μπορεί και να μην συνέπιπταν
οι στάσεις τους, μηδέ οι αποστάσεις τους
κάπου συναντήθηκαν εκτός του προκαθορισμένου
και άρχισαν να μετράνε τις ώρες
άνευ ρυθμού προγραμματισμένου
ξεχασμένου από τους κανόνες
λησμονημένου από τους θαμώνες
πόσο προβλέψιμοι συνδαιτημόνες
η ώρα πέρασε, το ρολόι γέρασε
οι δείκτες τσίλια κρατούσαν πιά,
τιμωρημένοι από την έλλειψη,
στον πικρό χρόνο
πότε θα συναντήσουν τον πόνο
γιατί από μακριά στέλνει τις ώρες του
και βανδαλίζουν τις στιγμές τους
μαστίγιο και οι δείκτες
μαστίγιο και το ρολόι
και τα τραύματα αποστάσεις αμέτρητες
που δεν μπορεί να μετρήσει
χάθηκε και ο χρόνος και η απόλαυση
και δεν ξέρει αν η κόλαση
ώρες μετράει ή αόρατη και αυτή προσπερνάει
τον παράδεισο
στην άβυσσο μόνο μη σταματήσεις
γιατί εκεί και το ρολοί και οι δείκτες λειτουργούν
και το χάος θυμάται να το κουρδίζει
γιατί χωρίς δείκτες δεν ελπίζει
με την ψυχή σου, συνώνυμό του, να αναμετρηθεί
μήπως το χρόνο νικήσει, αλλά και την αναμονή
στη στάση του θανάτου δεν έχει βάλει καμία υπενθύμιση
μόνο ξεκούρδισε τον ήχο του ρολογιού
σαν του γιογιού του μωρού που κλαίει όταν διψάει