(Γιατί) ;

 

(Γιατί) ;

Εάν η θάλασσα ξεβράζει πτώματα

Πες της να μου δώσει πίσω

Το μπουκαλάκι με το άρωμά σου

Το πήρε ξαφνικά εκείνο το καλοκαίρι

από τα χέρια μου, σαν υποκρινόμουν τον αθάνατο

Ο Δρόμος της Επιβίωσης

Πάλι τα ίχνη από μία λεηλασία
εξατμίστηκαν σ'ένα παραθαλάσσιο παρανάλωμα
βγήκαν δύο σκιές από δύο σώματα
βουτηγμένα σε αρένα χρωμάτων
και το μωβ προπορευόταν σε αναπηρική απόσταση
Πάλι, στα ίδια φανάρια κοιτούσα την μικρή κυρία
με τα μεγάλα μάτια, να σέρνει διστακτικά τα χέρια της
και σαν ακουμπούσα τα δικά μου, από απόσταση,
σπαρακτικά το εγώ μου υπενθύμιζε
πως τόσο πολλή και ασήκωτη αξιοπρέπεια
χαραμίζεται σε χαμένες υπάρξεις
που πριν χαθούν μεσουρανούσαν
σε τυχαίες συνυπάρξεις του απροσδόκητου
Και πάλι, είτε ενάλια, είτε στην άσφαλτο
που καίει το μυαλό και το συναίσθημα
και πάλι, σ'εκείνο το όνειρο που δεν κάηκε ολοσχερώς
και αναγεννήθηκε προσποιούμενο το πεθαμένο
από τις πολεμοχαρείς τύψεις που το φύτρωναν
σκίρτησε λίγη αισιοδοξία να γυρίσει πίσω
στον φιλόξενο δρόμο της αθώας ύπαρξης
όταν το μόνο που προμήνυε το πονηρό
ήταν, και πάλι, ο δρόμος της επιβίωσης
 

Σώπασε θάλασσα

Ξανά και ξανά στροβιλίζω από έπαρση
που ήμουν ο μόνος επισκέπτης της λήθης
με ξέχασαν και οι τύψεις, ενάλιες επισκέπτριες
μιας πλημμύρας που φούντουνε με παράπονα
στερούμενη ακόμη και μιας υποτυπώδους σανίδας
σώπασε θάλασσα, επιφυλάσσομαι για το τελευταίο θύμα
συνεταιρίστηκες και τον θάνατο και το πτώμα αθάνατο
σκορπώ στον ορίζοντα λίγη στάχτη
ποτέ δεν ήταν τέλεια μία ζωή σφηνωμένη με λάθη
φύσηξε στο μεταίχμιο μία δόση ελπίδας
πόσο αποτίμησες, χωρίς το απόβαρο, εκείνο το φως της αχτίδας
περισυνέλεξες τόσα ναυάγια στο διάβα της καταστροφής σου
μα τώρα απάνεμα κάποιος ζητά την υποθαλάσσια προσευχή σου
μην ξεβράσεις μόνο τα πτώματα, που ακόμη ημιζώντανα
τις κόγχες των ματιών προτάσσουν
άλλοτε προσποιούμενα πως υπνοβατούν
αδιαφορώντας για το πλήθος που φωνάζει
και άλλοτε κρατώντας την αναπνοή
σαν μάταια γαντζώνονται στην επιβίωση
από μία επιθανάτια ναυμαχία 

Υποθαλάσσια τραύματα

Προσωπικά σου λέω
παραδόθηκα
σχοινοτενής σ'ένα μετέωρο γκρίζο
σύννεφα παντού
τα μάτια μου έβγαζαν ασπίδα
περισυνέλεξα λίγα τραύματα
προσεταιρίστηκα την ελπίδα
πολλά κομμάτια για το τίποτα
σε μία χαώδη μαύρη νύχτα
πολλές προσευχές δίγλωσσες
να σου χαράζουν στο κενό την πυξίδα
σισύφειο ταξίδι η επιστροφή
ποιος είπε ότι η θάλασσα
δεν πνίγει τους ναυαγούς της
απ'αυτήν την αγάπη θησαύρισα
τους πόνους και τις ατραπούς της

σαν πολλά υποθαλάσσια τραύματα
να μας τα λες και να μην επιπλέουν
μήπως οι αναμνήσεις πνίγονται
στα νερά τ'αβαθή παραπαίουν;
θυμήθηκα πάει να πει πως κάτι υπήρξε
μήπως θυμάσαι εκείνα τα καλοκαίρια
αν υπήρξαν
πόσος ήλιος έσταζε πάνω στα μπρατσάκια
που δεν κολυμπούσαν ασυνόδευτα;
και τα ενήλια βλέμματα έσταζαν τον πνιγμό μας
θυμήθηκα πως σε κρατούσα μετέωρη, άρα υπήρξες

Θέσφατο

Ενίοτε αμφέβαλλες
για το πόσο μοιραίο ήταν το ταξίδι μας
πριν αποβιβαστούμε
τα αίματα σέρναν το ναυάγιο
μία δολοφονία, δύο θύματα
νεκρώσιμη ακολουθία, τα κύματα
και οι στάχτες κόλλυβα στους συνοδοιπόρους
σ'ένα απέραντο γαλάζιο
χάθηκε και η θεία ύπαρξη
σ'αγαπώ, θάλασσα, που με πνίγεις όταν το χρειάζομαι
και με ξεβράζεις στα βράχια όταν επιπλέω
κι από πάνω η θεότητα, θεατής των επίγειων θαυμάτων
να σου υπενθυμίζει πως δεν είναι θέσφατο
ότι το ταξίδι αυτό ήταν και το μοιραίο

Στον κλοιό μιας παραθαλάσσιας βόλτας

Στη βυθισμένη απόπειρα
να το συγκρατήσω
σαν συναίσθημα άπιαστο
περιπατητικό
σαν ηδονή
που κατά κίνηση πονάει
ένα μικρό καβουράκι
έκανε παράπονα
γιατί αυτή η μεροληψία
και σαν πρίγκηπας της θάλασσας
γεννημένος για μεγάλες συγκινήσεις
από τα κύματα ερωτοχτυπημένος
σκίρτησε από μέσα του αυτό που κοχλάζει
πριν μαγειρέψουν την ευαισθησία του
και κει και πέρα δώθε
προ του δείπνου του παραθαλάσσιου
κοιτώντας με στα μάτια
ψυθίρισε : μη δαγκώνεις την ευτυχία μου
και σαν πνοή δάγκωσε την ανυπομονησία μου

Τα παιχνίδια της θάλασσας

Αχ και να'ξερες πόσο σ'αυτό το ναυάγιο
προσποιούμαι τον επισκέπτη
μόνο να ήξερες πως στα βάθη του
πνίγω τον χρόνο τον κλέφτη
τότε αληθινά θα μου έδινες τον ρόλο του φταίχτη
φταίω που χωρίς ανάσα σε έκρυβα στον βυθό μου
φταίω που σε μια μπουρμπουλήθρα
δεν έσπασα τον λυγμό μου
καίω από την πρόσκρουση στο κενό σου

εκεί, για λίγο ακόμη, θα αγγίξω το τέλος σου
στα αβαθή νερά σου
μήπως λυγίσω την αντανάκλαση
και κλέψω τα σωθικά σου
στην ακτίνα επί του έρωτα
που δίνει φως στη σκιά μου
και τότε, χωρίς μάσκα, καθρεπτίζεις
όλο το γαλάζιο της θάλασσας
κάποτε και τ'ουρανού μου

Το Χρώμα

Ανεξίτηλο χρώμα
άφησέ με, να βγω απ'το κώμα
αλήθεια, μου επιτρέπεις να ζω ακόμα;
αναδύεσαι απ'την κόλαση
απ΄το βαθύ αχανές σου
σε έναν παράδεισο, γιατί, άραγε,
δεν λειτουργούν οι μηχανές σου
παγίδευσα την απόχρωση των χρωμάτων σου
να σε φέρω μαζί μου
να γλιτώσω τον άχρωμο έρωτα
όταν μεταναστεύω στη γη σου
δίπλα σου, τα χρώματα χάνονται
μένει η φυγή σου
το κόκκινο ανταγωνίζεται
την μαύρη πληγή σου
δεν έχει σημασία ότι είσαι η μητέρα
του ουράνιου τόξου
δεν ζεις αιώνια στη θάλασσα
του απέραντου νότου
ζωγραφίζεις την πίκρα
ενός μόνου ανθρώπου
στον καμβά μίας σύνθεσης χρωμάτων
στη σταγόνα της μοναξιάς των αόρατων τραυμάτων
ζωγραφισμένα, με αφοσίωση, στην εντέλεια
να σου θυμίζουν το χρώμα της καρδιάς σου
όταν το χρώμα μιλούσε από έρωτα
έμεινε ανεξίτηλο στην ψυχή σου
όταν το χρώμα ήταν φλύαρο
ξεχάστηκε, να ζωγραφίσει την φυγή σου

Σκορπάω θάνατο

Έβλεπα μέσα στη θάλασσα
των ματιών σου, που ξεχείλιζαν

να μην μπορείς να φωνάξεις
να κοιτάξεις κατάματα τον τρόμο

να πεις ότι νίκησες
να κομματιάσεις τον βιασμό

εκβιάζεις το συναίσθημα
να πνίξεις τον θυμό σου

φύγε, από εδώ
δεν φιλοξενώ πόνο

έγινα πόνος
και σκορπάω θάνατο

σε δεσμό αθάνατο
πολεμάω τη νύχτα

εσύ, σκέψη, ξενύχτησε
στη θέση του φόβου

ένα βράδυ έφτανε
να πνιγείς από δάκρυ

όσα τη μέρα έζησες
πόσο πουλάνε τη νάρκη

απ'άκρη σ'άκρη
βίασες και το τελευταίο σου δάκρυ

Εναέρια αγάπη όβερ

Αγάπη μου, στον εναέριο διάδρομο
βάλε μου ένα σημάδι
να αναγνωρίσω το μονοπάτι
άσε με να πιστεύω σε μία οφθαλμαπάτη
από εκεί στείλε μου ένα σήμα
όταν μάχομαι με το κύμα
μήπως δεν πνιγώ στην αγκαλιά της θάλασσας
αλλά στην απεραντοσύνη της πλάνης σου
μάθε μου να πετώ πριν λιώσουν τα φτερά μου
που είναι αναντικατάστατα
φύτρωσαν προσωρινά για να αντιμετωπίσω
την έλλειψη, τη δική σου έλλειψη στη λειψή πραγματικότητα
στην αιωνιότητα δεν έχω καμία ελπίδα
εκεί τα φτερά δεν είναι από κερί
μεταφορικά μεταφέρουν τα μηνύματα από τον κόσμο
που αφήσαμε
αλλά εγώ θέλω και τους δύο κόσμους
τον δικό σου και τον δικό μου
θα συναντηθούμε ποτέ σε γειτονικό ουρανό;
η θεότης τι προστάζει;
οι άγγελοι έπνιξαν τα μηνύματα
και η θάλασσα χωρίς κύματα, χωρίς μηνύματα
χωρίς μυστικά
ως πότε θα επιπλέω χωρίς την ελπίδα να γίνω το ναυάγιό σου;
αγάπη μου, μη με αφήνεις ημίθεο και ημιτελή
στον κόσμο σου ο βασιλιάς είναι γυμνός;
η θεά τύχη δεν πιστεύει σε κανένα Θεό;
τα θύματα νόμιζα ότι είναι μικροί Θεοί,
στον κόσμο που ονειρεύτηκα
μήπως τα όνειρά μου πετάνε;