για να μην σε φοβάμαι
το σαρκικό σου,
για το μέγα φινάλε
Θεούλη,
σε θυμάμαι ανάμεσα στις ηδονές
φιλήδονες νύχτες,
με ένα κερί
σβήνει τις ανάσες της εγκατάλειψης
ονειροπαρμένα καντηλάκια
καίνε τα μαντηλάκια
και τα δάκρυα με αχνούς υδρατμούς
εναγγαλίζουν τα δάχτυλα
άφωνη η πίκρα της μοναξιάς
μιλάει στη θαμπάδα της φωτιάς
να νικήσει τον αέρα
που πετσοκόβει την ανάσα της
με κινήσεις αργές, αργούτσικες
σέρνεται στο φως της σκιάς
υποταγμένο από τη νίκη της απόστασης
και όταν, εγγύτερα, στην αντανάκλαση
χωρίς καθρέφτη, χωρίς επιστροφή
νιώσει λιγάκι καλύτερα
η υποκοριστική σου αφύπνιση
θα ταράξει τ'ανήρεμα
μήπως σ'ακούσει, τότε παιδάκι
τώρα σαν χίμαιρα
τότε Θεούλης
τώρα ανήμερα
