ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΜΟΥ ΩΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΣ

Του Αντώνιου Αραβαντινού

Σαν στις υπόγοιες στοές
που βράδια σέρνονται σκιές
της φυλακής η κοινωνία
μοιάζει μ'αρχαία τραγωδία

Κατάδικοι με τη σειρά
Μπαίνουν το βράδυ στα κελιά
Κοιτούν ψηλά το εικονοστάσι
Όταν η μπάρα απ'έξω το μέταλλο χαράσσει

Ένας δεν λέει να κοιμηθεί
Ούτε λεπτό μην ξεχαστεί
Όλη τη νύχτα σκέπτεται
Στη λησμονιά αντιστέκεται

Τι έκανε; Τι έφτιαξε;
Τι τώρα ξεπληρώνει;
Σάβανο ποιος του'φτιαξε
Της φυλακής σεντόνι;

Μα κι'άλλη σκέψη τρομερή
Τον βρήκε απόψε στο κελί
Δικαιοσύνης αίθουσα
Δεν είναι λύση εξέχουσα

Κάνε Θεέ σαν κοιμηθεί
Αυτά που τώρα σκέπτεται
Να δει ότι τα ζει

Ναύπλιο, 24/12/1995

Τι Θες

Του Αντώνιου Αραβαντινού


Περιπλανώμενη Θρηνούσα,
Θεά του ασυνείδητου,
Ανακάλεσέ τον.
Τι θες από μένα.
Πρωτόγονε α-γεννήτωρ.
Της Ουρανίου και Πανδήμου Κυπρίδος,
Συνοδέ.
Διπρόσωπε καλο-κακέ
Κεραστή.
Αργοπορημένε οδοιπόρε.
Τι θέλεις τέτοια ώρα στην πόρτα μου;
Αλαφροίσκιωτε, μυστικέ εραστή της ψυχής.
Αδιάσπαστη αλυσίδα δεινών.
Κλήρος σκληρός
Βασίλισσα, πόρνη, μητέρα.
Επιτήδειε χρήστη.
Σε πρόλαβε ο υιός της Ηούς.
Αδιαφορώ για τη θεϊκή αγάπη.
Προτιμώ την ανθρώπινη άγνοια.
Φεύγω δεν ανοίγω.

Ελπίδα Ψυχοφθόρα

Του Αντώνιου Αραβαντινού

Στις ταβέρνες της ελπίδας σαν μεθάμε
Όσα δεν αντέχουμε τα ξεπουλάμε

Και αναρωτιέμαι, Θεέ μου λέω πόσο ακόμα
Μια πόρνη κοκαλιάρα ψυχοφθόρα

Θα αναστατώνει το μυαλό και την ψυχή μου
Δημοπρατώντας μες την ζάλη την ζωή μου

Ποτέ δεν μίσησα ποτέ και ας είμαι μόνος
Άλλο πράγμα είναι ο πόνος και άλλο ο φθόνος

Μοναξιά μου δίκοπη κυρτή λεπίδα
Μια χάρη σου ζητώ, κόφ'την ελπίδα

Πάρε πίσω τα δεινά, τα κερασμένα
Σφράγισέ την επιτέλους την ταβέρνα

Δεν αντέχω αν δεν κλείσει να μην μπω
Τον πόνο μου γυαλιά γουλιά να πιω

Ίσως έτσι καταφέρω να ξεχάσω
Τον εαυτό μου μια χαρά να τον κεράσω

ΠΑΓΚΑΚΙ-ΤΡΑΠΕΖΑ ΑΥΛΩΝΑ

Μου είπαν έφταναν δυο λεπτά

Για να μπω με δυο φίλους στην τράπεζα

Μπορεί να’μουνα 17, κορόνα γράμματα

Είπα θα τα'παιζα

Θα τα πάρω από αυτούς που μας τα παίρνουν

Και με τόκους και με δάνεια μας δένουν

Μια τράπεζα στη μέση στο Παγκράτι,

Από μικρός την είχα βάλει αυτή στο μάτι

Για κάτι τόκους άρπαξε το πατρικό μου σπίτι

Κοιμόμουν σε παγκάκι και μ’έλεγαν αλήτη

Σ’αυτή την τράπεζα που είναι στην Δαμάρεως

Μ’ένα μπιστόλι οπλισμένος να κρατώ,

Μπήκα με μάζεψαν και να’μαι στη Λουκάρεως

Δυο μπάτσοι μάρτυρες μου λεν θα δικαστώ.

Θα πω στον πρόεδρο μας πήρανε το σπίτι,

Καταδικάστε με μα μη με λέτε αλήτη

Μπήκα μέσα όπως έκαναν και άλλοι,

Μου’χε φύγει το μυαλό απ’το κεφάλι

Δύο λεπτά ήταν στ’αλήθεια αρκετά

δύο τσάντες κράταγα γεμάτες με λεφτά

Έναν φρουρό είχα στην πλάτη κολλημένο

Ήρθε σε μένα γιατί με είδε τρομαγμένο

Οι φίλοι φώναζαν να τον πυροβολήσω

Και θα’ταν εύκολο για να την κοπανήσω

Ήταν δίπλα μου τον είχα του χεριού μου

Ήτανε όμως ο πατέρας κολλητού μου

Όσοι το χρήμα προσκυνούν μόνο αυτοί σκοτώνουν

Όπως οι τράπεζες τα πάντα ισοπεδώνουν

Δεν γίνεται τις τράπεζες εγώ να δικαιώσω

Ποτέ εγώ για χρήματα, ποτέ δεν θα σκοτώσω

Δυο χρόνια τώρα στην Αυλώνα φυλακή

Απ’το παράθυρο κοιτώ στην εθνική

Θα πάς εκεί μου είχαν πει για το καλό σου

Μα να προσέχεις πιο πολύ τον διπλανό σου

Φαί δωμάτιο με στρώμα στο κρεβάτι

Μα νοσταλγώ ακόμα εκείνο το παγκάκι

 Του Αντώνιου Αραβαντινού