Πέρασαν τόσα χρόνια
Η μνήμη επουλώθηκε
από την εξαπάτηση
κάποιων σταγόνων
αλληγορίας
Άλλοτε κοιτούσες τον καθρέπτη
και έδινες χαρακιές
στον χρόνο
θυσιάζοντας
την ελπίδα για επανένωση
Εξαϋλώθηκες σε αμέτρητα θραύσματα
Γονυπετής, και επαίτης
Ενίοτε χάραζε το φεγγάρι
τ' άστρα, στην ίδια πολιορκία
Και έβαφε τα ξεθωριασμένα μάτια σου
Βαμμένα με ένα στίγμα παύσης
Και πάλι έρρεαν τα κλάμματα
Υποκρινόμενα πως υπήρχε ακόμη ελπίδα
Και τώρα πια, μετά από εκείνο το ταξίδι
Άγγιζα τα συντρίμμια ενός ουρανού ικέτη
Να μην εγκαταλειφθεί, και αυτός
από τον ήλιο που έλαμπε στο λιμάνι
Και αυτή η βαρκούλα
βούρκωσε, όπως και τα μάτια σου
χωρίς επιβάτη
τυφλά στον απάνεμο αέρα
