προσποιούμαι τον επισκέπτη
μόνο να ήξερες πως στα βάθη του
πνίγω τον χρόνο τον κλέφτη
τότε αληθινά θα μου έδινες τον ρόλο του φταίχτη
φταίω που χωρίς ανάσα σε έκρυβα στον βυθό μου
φταίω που σε μια μπουρμπουλήθρα
δεν έσπασα τον λυγμό μου
καίω από την πρόσκρουση στο κενό σου
εκεί, για λίγο ακόμη, θα αγγίξω το τέλος σου
στα αβαθή νερά σου
μήπως λυγίσω την αντανάκλαση
και κλέψω τα σωθικά σου
στην ακτίνα επί του έρωτα
που δίνει φως στη σκιά μου
και τότε, χωρίς μάσκα, καθρεπτίζεις
όλο το γαλάζιο της θάλασσας
κάποτε και τ'ουρανού μου
