Δεν παραδίνομαι στον δικό μου
δεσμοφύλακα
Όταν η κόλαση της κατάθλιψης
φυτρώνει
τόσο νωχελικά τα μάτια μαραζώνει
κλείνουν και ανοίγουν για να δούν
σέρνονται στο βλέμμα για να πούν,
της απατηλής εικόνας του ποτέ,
δεν παραδίνομαι στον δικό μου
δεσμοφύλακα
χωρίς χειροπέδες ποια ελευθερία
θα ζήσεις
χωρίς ήλιο με δόντια ποιο κρύο θα
εκτιμήσεις
χωρίς σιωπή ποια φωνή στο ποτέ θα
μυήσεις
και πάλι ξεχνάς ότι τα μάτια σου
είναι κλειστά
ο δεσμοφύλακας σε έχει εγκαταλείψει
και είσαι ελεύθερος τόσο πολύ που
νιώθεις μόνος και πάλι
