Μονόφθαλμος

Έρεβος στα μάτια σου
και κάθε τόσο και λίγο
κλείναν οι βλεφαρίδες
Μέδουσα γαρ η φήμη σου
και ο απόηχος της ματιάς σου
περπάτησαν με νοητό άνεμο
στα χέρια οι στυμφαλίδες
μεταμορφώθηκα σε δούρρειο ίππο
να συγκατοικήσω στο πνεύμα σου
μα τούτη η ματιά δεν άφηνε περιθώρια
στην εξοικείωση με το κρύο
κόχλαζαν κάποια ψήγματα του σ'αγαπώ
σ'έναν σκάρτο βγαλμένο από όνειρα ύπνο
και ποια ανάμνηση να μείνει για ερωμένη
προσεύχομαι στον δήμιο της αμνησίας σου,
μην καρατομήσει το τελευταίο αντίο
και ίσως, που ξέρεις, σαν αγνοείς,
το πόσο σ'αγάπησα λυτρώσει το δύο
μονόφθαλμος σαν έγινα από το σκότος
της ύπαρξής σου

Πετρωμένο Βλέμμα

Τη νύχτα μόλις κατεβαίνει ο ήλιος
και γίνεται καταδεκτικό το φως
κλείνομαι στο σκοτάδι
αυτόφωτος από έλξη
στο λυκόφως μεταμορφώνομαι σε ύπαρξη
γιατί τη μέρα είναι αόρατο το χρώμα μου
και στο πέρας των χρόνων
γιατί υπήρχα και πριν από σένα
γίνομαι ανάμνηση μιας εικόνας
που στο σκοτάδι μοιάζει στη φωτογραφία σου
αποτυπώθηκα σε μία κουκίδα ασπρόμαυρη
με φόντο κάποια απροσδιόριστη απόχρωση
και η μετενσαρκωμένη σάρκα μου
ορέγεται λίγη ακόμη αυθυπαρξία
γιατί να κατοικώ στη φωτογραφία σου
όταν στο σκοτάδι δεν αγγίζω το βλέμμα σου
και όταν ο ήλιος σηκώνεται στον ουρανό ή στα μάτια σου
εγώ να τυφλώνομαι από εκδίκηση ή πάθος
και η φωτογραφία σου να θυμίζει το λάθος
καθυποταγμένος από μία Μέδουσα που απεικόνιζε
αναγκασμένος να μην σε κοιτάω και τώρα