Στα πεζοδρόμια πουλάν αυτό που θες

Παύση
χωρίς καμία ανταπόκριση
συλλαβιστά, με κώμα
απόστροφος στο αγαπώ
παραλείπω εσένα
αποστρέφομαι την έλλειψή σου
Το ήξερες πως τέτοια βράδυα
μεταμφιέζω την ψυχή μου
και περιφέρομαι στα πεζοδρόμια
αναζητώντας την ελπίδα
ανάμεσα στις εκδιδόμενες ορέξεις σου
Κανένα αντίτιμο δεν αξίζει
ένα λεπτό αφοσίωσής σου
μέσα από τα μάτια μιας πόρνης
που αγάπησε όσο καμία άλλη
ανάμνηση
μνησίκακα
έναν επαγγελματία που διαφθείρει
Πες το, ποιο είναι το τίμημα
που θα σε γυρίσει πίσω
Καμία εξομολόγηση δεν φανερώνει
το πως, πόσο και αν ζήσω
Και αν σήμερα γίνω πελάτης
της απερισκεψίας σου
να με χρεώσεις με τύψεις
πληρώνω ό,τι κι εάν έχω
αυτό το βράδυ σε ικετεύω μη λείψεις 

Ελπίδα Ψυχοφθόρα

Του Αντώνιου Αραβαντινού

Στις ταβέρνες της ελπίδας σαν μεθάμε
Όσα δεν αντέχουμε τα ξεπουλάμε

Και αναρωτιέμαι, Θεέ μου λέω πόσο ακόμα
Μια πόρνη κοκαλιάρα ψυχοφθόρα

Θα αναστατώνει το μυαλό και την ψυχή μου
Δημοπρατώντας μες την ζάλη την ζωή μου

Ποτέ δεν μίσησα ποτέ και ας είμαι μόνος
Άλλο πράγμα είναι ο πόνος και άλλο ο φθόνος

Μοναξιά μου δίκοπη κυρτή λεπίδα
Μια χάρη σου ζητώ, κόφ'την ελπίδα

Πάρε πίσω τα δεινά, τα κερασμένα
Σφράγισέ την επιτέλους την ταβέρνα

Δεν αντέχω αν δεν κλείσει να μην μπω
Τον πόνο μου γυαλιά γουλιά να πιω

Ίσως έτσι καταφέρω να ξεχάσω
Τον εαυτό μου μια χαρά να τον κεράσω

Εξουσία και Αναισχυντία

Στη βιτρίνα γαντζωμένο
κορμί αποφυλακισμένο
κραυγάζει τον απόηχο
στον ήχο του αφέντη
του νταβατζή ατζέντη
του τζάμπα μάγκα
της νύχτας των μαγικών
των ακατέργαστων υλικών
του ανήκειν σε όλους
σε έωλους θόλους
θολούς στη βιτρίνα
τα χέρια ανοίχτηκαν
τα δάκρυα κρύφτηκαν
το σώμα σε πάει
η νύχτα μεθάει
κυρία του κύριου
αυτού εξοχότης
τι ψέμα, αβρότης
να χαθεί η αγνότης
πρωί και θυμήθηκα
το ήθος της πρώτης
σε σχολείο εξατάξιο
της ηθικής σου αντάξιο
και ο ιστός απροσπέλαστος
παρθενικός και αγέλαστος
να παγιδεύει το τέλος
μιας αρχής το βέλος
που πληγώνει τ'αμόλυντο, του κορμιού τ'ακρογιάλι
σε αμέθυστη ζάλη
στη βιτρίνα σε βρήκανε
υποψίες τους μπήκανε
η ελπίδα δεν χάθηκε
το κορμί δεν μαράθηκε
η ψυχή σου υπάρχει
χωρίς ίχνος αγάπη
η σκληρότητα σε παγίδευσε
η γενναιότητα δε λύγισε
το εντός της καρδιάς σου
τ'όνομά σου μολύνθηκε
με διάταξη του ομοίου
του αφέντη σου νταβατζή
του εισαγγελέα του λίγου
του τρωκτικού του αχρείου
πάλι πίσω από βιτρίνα
ν'ανιχνεύεις κάθε ίνα
μήπως και μολύνεις
της κοινωνίας την πείνα
αγαπήθηκες παράφορα
από την αδικία
γεννήθηκες να κατοικείς
στου φθόνου την αδημονία
στη διασταύρωση εξουσία και αναισχυντία