Σκηνοθεσία

 

 

 

Σκηνοθεσία 

 

 

Όνειρα, περικυκλωμένα από αγωνία

στρατοπέδευσαν εντός μου

ένα ακόμη βράδυ η ίδια λιτανεία

οι τοξότες πήραν θέση

να στοχεύουν τις αυταπάτες

οι έφιπποι ιππότες μηδένισαν τις αποστάσεις

Η Βασίλισσα, η Αγία κοιμωμένη

δεν επέτρεπε αποστασίες

σε υπάρξεις και σωσίες

Σαν σε θάλασσα

Σαν σε αγάπησα

Εσένα ή την Ιδέα σου

Μάλλον το όνειρο το ανεκπλήρωτο

αφού εν ζωή δεν επιβιώνουν οι αγάπες

έσταζα αίμα και δάκρυα

χαρακώνοντας με αλάτι τις πληγές μου

Σαν συναντηθούμε, να' σαι βέβαιη

-δεν κάνω διακρίσεις-

ποτέ ο θάνατος δεν ήταν αιτία για τόσους φόνους

Τι κι αν δολοφονήθηκα σε τόσες σκηνοθεσίες

Πλεονεξία

 

 

Ήταν θορυβώδες το ανοιγόκλεισμα

των βλεφάρων

Ακατανόητο, ενίοτε, πολύ συχνά, σχεδόν πάντα

-πολλά τα επιρρήματα στη ρύμη, και στη ρωγμή-

το μήνυμα, μιας νυχτερίδας, σε σατανική σύμπτωση

εγκλωβισμένο, με μάτια σαρκοβόρα, και αχανή

-επήρεια, υπό την έπαρση της κλειστοφοβίας-

Ακατάδεχτο το βλέμμα

-Δεν ήταν βλέμμα, ήταν αίμα από τα μάτια σου-

Ξεχείλιζε ο πόνος των ανέπαφων συναλλαγών

Ο Α σκότωσε την ελπίδα.

Η Γ σκοτώθηκε από τύχη.

Το Δ κλείνοντας το μάτι

παρείχε ηθική συνδρομή

Ο Β επέζησε, αν και ηθικός αυτουργός, ο πανούργος

Συμμετοχή με μπίλιες ματιών και ματαιοτήτων

Ζητείται το γιατί

Αναζητείται το πως τόλμησες

Πόσα Χ να βάλω στην εξίσωση

να αλλάξει η σειρά του Α-Β-Γ-Δ

"Ενδεχομένως", αυτός ο ανάδρομος

-ανάθεμα στο πεπρωμένο-

να στεφθεί νικητής του μοιραίου:

Ζωντανή-νεκρή η πλεονεξία

"Ίσως", απ'αυτό το αξίωμα

δεν αξιώθηκες ζωή μετά θάνατον

 

Δώδεκα και δεκατρείς

 

Δίσταζα

διστακτικά κοιτούσα την ώρα

Ήλπιζα

νωχελικά έμενα αμετακίνητος

σαν αναπηρικό καροτσάκι

Απογοητεύτηκα

σπαρακτικά μετρούσα τα δευτερόλεπτα

αλλά κρατούσαν αιώνες

στον συνεχιζόμενο πόνο της εγκατάλειψης

Ήρθε η ώρα

κοίταξα το ρολόι

μετακίνησα με τα μάτια του ετοιμοθάνατου

τους δείχτες του

πάει να πει πως είχα ακόμη κουράγιο

ίσως εν ζωή να είχα και λίγα θραύσματα γενναίου

κούρδισα τους χτύπους της καρδιάς μου

να παραδοθεί στον Ύψιστο χωρίς αρρυθμίες

αναφώνησα, ήρθε η ώρα

πόσες παρατάσεις χωράνε σε λίγα κλάσματα

και ο χτύπος, ώρα δώδεκα και δεκατρείς

σαν διαιτητής έδωσε το έναυσμα 

στους χτύπους της καρδιάς να σωπάσουν

και την τελευταία στιγμή, έτσι αντιδραστικός

και ο χτύπος αποκρουστικός

και οι δείχτες παίζοντας άμυνα στον χρόνο

να τον φέρουν πίσω

παραδόθηκα, μία μόνο φορά, σε σένα

την ώρα που έφυγες, η ώρα που σε εγκαταλείπω

αν ζούσες, θα ήξερες ότι είχα κάνει θυσία

Ελεύθερος Σκοπευτής

Πως σου'πανε
πως η εξιλέωση
σταυρώθηκε σε κάδρο
πεταμένο με βελάκια
εκείνες τις ώρες
που ο έρωτας έδινε την ώθηση
σε χέρια νωχελικά
που άνοιγαν με ερωτηματικό
μια τρύπα στο βάθος της ανυπαρξίας σου
επιφορτίστηκες και την αγωνία
να βρει στόχο η προσποίηση
να λειάνει τον πόνο της προδοσίας
στα φτερά του άσφαιρου όπλου σου
οπλίστηκε και η απληστία
ποιος στόχος ήρθε κοντύτερα
στο σ'αγαπώ ή σε σκοτώνω με μανία
πιο πολύ, ήμουν ελεύθερος σκοπευτής
μετά θάνατον, αιτία θανάτου, της αγάπης
σε απροσδιόριστο μέλλον ίσως επανέλθω σαν σφαίρα
ενδεχομένως με δόλο, αλλά τουλάχιστον θα σε έχω σκοτώσει

Ίσως, πιθανόν, ενδεχομένως

Πολλά φώτα διαχύθηκαν
στο σκοτάδι σου
στη ζωή να σε παγιδεύσουν
έκλεινες τα μάτια
γιατί δεν άντεχες τον πληθωρισμό
της υποκρισίας
παραιτήθηκες από ζωντανός
μετέωρος στο σκοτωμένος
ανεξίτηλος στο εάν πέθανες
στιγμιαίο αντίο στον πόνο
μεταξύ του μεταίχμιου
εάν αγαπάς ή αγάπησες
και τι, περισσότερο από το όλον
σε στάση αναμονής
ίσως σταματήσει ένα νέο βαγόνι
αλεξικέραυνο εάν γίνεται
-σε σένα απευθύνομαι καιρέ
καιροσκόπε-
από έλξεις του παρελθόντος
καιρός σαν είναι να ανατείλει άνοιξη
και να ανθίσουν τα όνειρα
από χρόνια χειμέρια νάρκη

Αμήν (Α, μην)

Απώτατε Θεέ
ένας ερειπωμένος χτύπος
στο καμμένο περιβόλι
ενός άσφαλτου λάθους
χαίρε κεχαριτωμένη
προσφωνά την ελπίδα
που εμπορεύεσαι
Άθεε, Α Θεέ μου
στο στερητικό ακούς καλύτερα
τα θύματα μιας ζωής που
δεν βιώνεται με θαύματα
κάποτε άκουσα, σαν θυμάμαι
μια μέλισσα σκοτώθηκε
από χέρια αθώα
και μετά αναγεννήθηκε
έτσι πίστεψα σ'εσένα
στιγμιαία, όπως και τα λάθη μου
μα τότε τα θύματά σου
από κει πάνω μου φώναξαν
πως μόνα εκείνα επιβιώνουν
σε ζωή μετά θάνατον
αιωνία σου η μνήμη
και η τρισκατάρατος
αμήν
Α μην μου την στερήσεις
την επίγεια κόλαση

Στο μετέωρο γκρίζο

Όβερ, ομιλείτε με την κόλαση
Πως μπορώ να έρθω εκεί
να αποκτήσει λίγο ενδιαφέρον
η μετενσάρκωσή μου;
Δύο βήματα απ'τον παράδεισο
ένα η αμαρτία, το άλλο που δεν μετανόησες
Μα δεν αμάρτησα ποτέ μου
Πως μπορώ να σας επισκεφθώ
από μία μετέωρη υπόσταση;
Η κόλαση δεν δέχεται επισκέπτες
εκτός παραδείσου
έπρεπε να το γνωρίζετε αυτό
εσείς οι άνθρωποι,
αποκρίθηκε η φωνή απ'το σκότος
μισόκλειστα σαν ήταν τα μάτια σου
στη νιρβάνα του πόνου
κατάμεστα φως που τυφλώνει
του αιώνιου φθόνου
που η ζωή εκδικείται τον θάνατο
στη γκρίζα ζώνη μετοίκησες
εκτός στρατοπέδων
κάνε μια προσευχή για τα θύματα του παραδείσου
μέχρι και βρέφη θυσιάζονται για την κόλαση
ο Θεός σας αγαπούσε τις διακρίσεις

Ο Εσκομπάρ και οι συνειδήσεις

Ζήτα λίγη βλακεία
κατανάλωσε την ηλιθιότητα
χώνεψε την αδικία
χωρίς να την κατανοήσεις
ακούμπα στους ώμους
της υποκρισίας
προσποιείσου
ότι συναισθάνεσαι
γύρνα πίσω στη βλακεία
μια δόση ακόμη θα σε πείσει
ο ρόλος σου βαρύς και δύσκολος
η αποστολή σου εξετελέσθη
και πάλι αύριο στο ίδιο εδώλιο
σαν θύμα εν γνώσει σου αδικίας
και αν πρόεδρο σε αποκαλούσαν
τι σημασία έχει
όταν σ'ένα διάλειμμα κρυφά βοηθούσες
αυτούς που λίγο αργότερα έμελλε, εξ ανάγκης,
να καταδικάσεις
και πόση ηλιθιότητα, ανθρώπινης φύσης
και ενσυναίσθησης, αναμφίβολα μεγαλειώδης
όταν σιγά-σιγά τα υπόλοιπα θύματα
ισόβια καταδικασμένα σε γρήγορο θάνατο
ως κατά φαντασίαν ένοχοι αργού θανάτου
και οι Εσκομπάρ εκμαύλιζαν συνειδήσεις
μεταξύ μας, αθώα ήταν μόνο η δική σου ετυμηγορία

Ο κύκλος με την κιμωλία

Ανυπεράσπιστος
δόξα ή θάνατος
ξανά, πύρ
η σφαίρα εποστρακίσθη
καρφώθηκε στην ελπίδα
αίμα μηδέν αρνητικό
δεν ανήκες στην ομάδα
είμαι εδώ, μην αστοχείτε άλλο
στο απόσπασμα
αποσπασματικά στον αγώνα
ευπειθώς αναφέρουμε
ότι οι κάλυκες βρέθηκαν
χωρίς αποτυπώματα
πως ν'αναγνωρίσεις τους προδότες
πότε δεξιά, πότε αριστερά
η επανάσταση δεν περνούσε από ευθεία
ούτε σαν στον πίνακα
με τρεμάμενο χέρι
σε σχολείο εξατάξιο
τέτοιο κρυφό σχολείο
δώσε μου για πολεμοφόδιο
τον κύκλο με την κιμωλία

Εμβρυακή παλινδρόμηση

Ανοιγόκλεινα τα μάτια
σαν έμβρυο να κατασπαράξω τον κόσμο
λίγο βιονικό για ν'ανοίγω τα μάτια μου
Σαν συνήθεια περιπατητική
σε μονοπάτια που στριφογυρίζουν
στον ομφάλιο λώρο
πριν πνιγώ από την τόση άνοιξη
πετσοκομμένη από ώρες χειμώνα
πως να πιστέψω στην απολυτότητα του καιρού
σαν εποχιακός επισκέπτης ενός στάγματος αγάπης
από εκείνα που δεν ωρίμασαν στην ώρα τους
και τέτοια ώρα, με τέτοια λόγια
σαν έμβρυο να κλαψουρίζω λίγη φροντίδα
σαν εκείνους τους καρπούς που ωρέγομαι
προσανατολισμένος στην πυξίδα
ψάχνω το λίγο πριν από μένα
πριν αγαπήσω το κόσμιο
πριν από σένα
και στην ανάγκη για μετενσάρκωση
πριν η ύπαρξή μου γίνει παντοτινή
προσεύχομαι σε εμβρυακή στάση
λίγο να κλέψω από την μητέρα αθωότητα
νερό να πνίξω τα κλάματά μου
και στην ιεροτελεστία της γέννησης
που ξέρεις, ίσως γεννηθώ χωρίς αναμνήσεις
έτσι για να μην έχει ο θάνατος ανταγωνιστές τις μιμήσεις
αν σε ξένο σώμα κλέβω λίγο από τη δική σου ταυτότητα
άψυχη σαν ήταν με καμμένη τη φωτογραφία σου

Περσεφόνη

Πέρυσι σκότωσα έναν πιγκουίνο
αλλά δεν έβγαζε αίμα
ήταν ψυχρός
Φέτος έφτασε η ώρα της Περσεφόνης
επαγγελματίας,
σαν όνομα, σαν ιστορία
ωσάν φόνισσα, σε αναφώνησα
την ώρα που σε είχα ανάγκη
στη δευτερολεπτική φρίκη
του προαγώνιου αισθήματος
του θανάτου
να σε σκοτώσω με την ιστορία σου
ή να σε λυτρώσω
για να μην γραφτεί άλλη
στα κομμάτια που επιπλέω
από το αίμα σου
έμαθα, σε αυτό
και απ'αυτό
αιμασταγής κατ'όνομα
βαμπίρ χωρίς πυρ
σκύλος που δεν δαγκώνει
αλλά χωρίς Περσεφόνη
φονιάς, χωρίς τον θύτη του
θάνατος, χωρίς κέρδος

Επικήρυξη κηδείας

Δοκίμαζα τους όρους
και τα σύνορα
με τα ματάκια, με πλατειά τσίνορα
στους φόβους, και στη χίμαιρα
ένα διότι πέρασε σύριζα
Πως να εξηγήσεις το γρίφο
που ζει την αβεβαιότητά σου
και αν ήξερες,
γιατί να μη προσποιηθείς
την ατυχή άγνοιά σου
και αν δεν ήξερες
τις συνέπειες που τόσο φοβάσαι
γιατί να μην κρυφοκοιτάξεις
στο λυσσάριο που τόσο λυπάσαι
περιθανάτιο, για όσους ανταγωνίζονται
την ληξιαρχική πράξη θανάτου
και όταν τα ζόμπυ απαγγέλλουν περί θανάτου
οι αντιδράσεις εχθρών και φίλων
σε κόλλα σονάτου
με ένα ρε μη προσποιείσαι αγάπη
στην επίσημη ζωή, είναι τα λάθη
ανεπίσημα, σε επικήρυξη κηδείας
τα μάτια μου είδαν πολλά
να φοβάμαι το θάνατο, επιγείως

Οι δείκτες του μωρού

Και το ρολόι κοιτούσε
μοιρολατρικά τους δείκτες
Από άλλη γωνία
δεν ήταν όμως ουδέτερη
συνέχιζε να δείχνει και αυτό
απλά οι δείκτες του
λειτουργούσαν πια αυτόνομα
μπορεί και να μην συνέπιπταν
οι στάσεις τους, μηδέ οι αποστάσεις τους
κάπου συναντήθηκαν εκτός του προκαθορισμένου
και άρχισαν να μετράνε τις ώρες
άνευ ρυθμού προγραμματισμένου
ξεχασμένου από τους κανόνες
λησμονημένου από τους θαμώνες
πόσο προβλέψιμοι συνδαιτημόνες
η ώρα πέρασε, το ρολόι γέρασε
οι δείκτες τσίλια κρατούσαν πιά,
τιμωρημένοι από την έλλειψη,
στον πικρό χρόνο
πότε θα συναντήσουν τον πόνο
γιατί από μακριά στέλνει τις ώρες του
και βανδαλίζουν τις στιγμές τους
μαστίγιο και οι δείκτες
μαστίγιο και το ρολόι
και τα τραύματα αποστάσεις αμέτρητες
που δεν μπορεί να μετρήσει
χάθηκε και ο χρόνος και η απόλαυση
και δεν ξέρει αν η κόλαση
ώρες μετράει ή αόρατη και αυτή προσπερνάει
τον παράδεισο
στην άβυσσο μόνο μη σταματήσεις
γιατί εκεί και το ρολοί και οι δείκτες λειτουργούν
και το χάος θυμάται να το κουρδίζει
γιατί χωρίς δείκτες δεν ελπίζει
με την ψυχή σου, συνώνυμό του, να αναμετρηθεί
μήπως το χρόνο νικήσει, αλλά και την αναμονή
στη στάση του θανάτου δεν έχει βάλει καμία υπενθύμιση
μόνο ξεκούρδισε τον ήχο του ρολογιού
σαν του γιογιού του μωρού που κλαίει όταν διψάει